پرتال امام خمینی(س): در ادبیات دینی دستگیری از نیازمندان و رسیدگی به آنان، بیشتر با تعبیر "انفاق" و "صدقه" شناخته شده و سفارش فراوانی نسبت به آن شده است. در اهمیت این ویژگی همین بس که قرآن کریم آن را راه رسیدن به نیکی خوانده است؛ (لن تتالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون) انفاق، آثار و پیامدهای مثبت و عمیقی بر سلامت روان فرد و جامعه دارد. از جمله آثار فردی آن، دورکردن فرد از دلبستگی به دنیا و از جمله کارکردهای مثبت اجتماعی اش، فقرزدایی از جامعه است؛
امام نه تنها از خدمت به محرومین و مستضعفین خسته نمی شدند، بلکه احساس سربلندی و غرور نیز می کردند. در پاریس که بودند می فرمودند: اینجانب عمر نالایق خود را برای خدمت به اسلام و ملت شریف در طبق اخلاص تقدیم می کنم. (برداشتهایی از سیره امام؛ ج ۱، ص ۲۱۴ – ۲۱۳) (به نقل از سید محمدجواد مهری)
پس از دستگیری امام در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ اگرچه تحت نظر بودند اما از فکر کمک به مردم محروم و مستمند غافل نبودند، لذا در زمستان سخت سال ۴۲طی نامه ای به فرزندشان حاج آقا مصطفی او را مأمور کردند مبلغ شصت هزار تومان از سهم مبارک امام (ع) را صرف کمک و تهیۀ وسایل لازم برای افراد بی بضاعت شهرستان قم و دیگر شهرها بکنند و از عموم مردم نیز خواستند که در این امر خداپسند شرکت نمایند. (برداشتهایی از سیره امام؛ ج ۱، ص ۲۱۶) (به نقل از محمدحسن رجبی)
.
انتهای پیام /*