پس از تبعید امام خمینی (س) به ترکیه، رژیم شاه، فرزند بزرگوارشان شهید حاج آقا مصطفی را نیز به ترکیه تبعید کرد و این ایام فرصت مغتنمی بود تا وی از حضور امام نهایت استفاده را ببرد. در کتاب خاطرات سید محمود دعایی چنین آمده است:
حاج آقا مصطفی در کنار رابطه صمیمی با پدر و ایجاد فضای پدر و فرزندی از مباحثات جدی علمی فروگذاری نکرد و به درس و بحث و جدل پرداخت. خود حاج آقامصطفی می گفت: ما گاهی در بحثهایی که می کردیم آن قدر بلند صحبت می کردیم و روی مواضع خود پای می فشردیم که کسانی که ملازم امام بودند و از طرف دولت ترکیه مراقبت از امام را بر عهده داشتند و به نوعی سمپات شده بودند و علاقه ویژه به امام در دلشان ایجاد شده بود، به طرفداری از امام وارد می شدند و فکر می کردند من با بابایم دعوایم شده است. می گفتند: تو چرا داد می زنی؟ چرا دعوا می کنی؟ اینها نمی دانستند که ما چه می گوییم. با ورود آنها هر دوی ما خنده مان می گرفت و می گفتیم: این مباحثی که ما می کنیم مباحث علمی است و رسم است که در بین هر مباحثه ای، کسانی که با هم بحث علمی می کنند روی مواضع خود اصرار و پافشاری نمایند. آن قدر این شرایط را ادامه می دهیم تا بالاخره به یک نتیجه منطقی برسیم. شما نگران نباشید، ما دعوا نمی کنیم.
برشی از کتاب گوشه ای از خاطرات حجت الاسلام و المسلمین سید محمود دعایی؛ ص ۱۴۴
.
انتهای پیام /*