کاغذنمکی
عملهها و اَبَر تلویزیونها
نمی دانم چرا هرچیزی را که بزرگترها خیلی روی آن اصرارمی کنند اصلاً هم خوب ولذّت بخش نیست. برای
مثال من دوست دارم که درمهمانی منزل داییام کنترل تلویزیون را در دستم بگیرم وکانالهای آن
تلویزیون 53 اینچی جذّاب راخودم عوض کنم ودرهمان حالت دستم را درون ظرف آجیلها فروببرم
واز ته دل، تا ابتدای خرخرهام تخم ژاپنی و پسته شور بخورم.
ولی در خانة داییام مجبور هستم کنار پدرم بنشینم ودرحالی که به شدّت ازحالتی که
درآن به سر می برم در رنج و عذاب هستم گفته های پدرم را مبنی بر اینکه خیلی از
آجیل منزجر هستم تأیید کنم و یک عدد بیشتر چای هم نخورم واز اینکه پدرم پیشنهاد
می دهد تلویزیون را خاموش کنیم و به جای سریال دیدن با هم حرف بزنیم لذّت بسیار
ببرم و وقتی بحث سیاسی داغ بین پدرم و باجناق داییام برقرارمی شود اصلاً به پسر
داییام نگاه نکنم و ریزریز هم نخندم. می دانم که خواندن این جملة خیلی خیلی بلند
و طولانی، نفستان را برید و لی باور کنید من همیشه در مهمانی ها همین حالت
را دارم. یعنی نفسم از زور فشار بند می آید از همة اینها بدتر تحمّل یک
بحث خیلی خیلی طولانی بین اشخاصی است که کاملاً باهم موافق
وهم عقیده هستندو مرتباً می خواهند یکدیگر را تأیید کنند یعنی اگر
آدم، تکرار سریالهای نیمه شبی سیما را که تابه حال چندین
میلیارد دفعه پخش شده اند ببیند کمتر حوصلهاش سرمی رود
آخرسر هم تیر خلاص همة این عذابها این است که وقتی در
کنار خیابات منتظر آمدن تاکسی ایستاده ای تا به خانه برگردی، همه از اینکه یک
تلویزیون بزرگ بدقوارة گران قیمت چه قدر می تواند روحیة تن پروری و ول خرجی
آدم را تقویت کند و اینکه آدمهایی که از این تلویزیونها در خانه شان دارند چه قدر
درس نمی خوانند و بدبخت می شوند و آدمهایی هم که از این تلویزیونها ندارند ولی
دوست دارند که داشته باشند آدمهای ولخرجی هستندو آخر سر به جای درس خواندن
و مهندس شدن عمله و حمال می شوند صحبت می کنند.
حالا می فهمم که این همه معتاد و بدبخت و بیچاره از کجا آمدهاند، بی گمان
از خانه هایی که تلویزیون 53 اینچی دارند.
یک دانش آموز آزادی خواه
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 127صفحه 15