ملکوت منتظر است
نه کوه در کلمات می گنجد
نه جنگل در جمله
و نه دریا در قاب عبارت،
چگونه به تصویرت کشم
فراتر از کوه!
انبوه تر از جنگل!
وسیع تر از دریا!
□ □ □
چگونه به تصویرت کشم
هنگامی که کلمات
زیر آتشفشانی که تویی
خاکستر می شود
و سطر ها
در برابر توفانی که تویی
درهم می پیچد
و نثر
از اقیانوسی که تویی
همچون زورقی واژگون و درهم شکسته
به ساحل سکوت برمی گردد
□ □ □
با این همه
کلام را همچون آینه ای صیقل می دهم
تا بازتاب تو باشد
بازتاب خورشیدی بی زوال
در ارتفاع آبی بی ابر
- آنجا که تو بودی
آنجا که تو هستی-
چرا که طلوع تو را
غروبی به دنبال نیست
و حضورت را نه غیبتی
هم بدانسان که شروعت را نه پایانی در پی
چرا که تو دیگر
سالهاست در دل ها منتشر شده ای
چرا که تو دیگر
همچون بذر ستاره
در هفت اقلیم خاک
منتشر شده ای
و پرواز را
- پیش از آنکه مرگ به حضورت بار یابد-
به پرندگان مؤمن
فرا آموخته ای
همچنان که راه را به مسافران عاشق
و آموخته ای که چگونه باید
باید به اعماق،رجعت کرد.
□ □ □
از خدا آغاز شد
همچون چشمه ای سرشار از زلال ایمان جوشید
به مانند فریادی خونین
فوران کرد
جاری شد
به هم پیوست
تا خاک را از پلیدی کفر
هم بدان سان تطهیر نمود،
که رُستگاه سبزه و تقوا باشد
نه بیشه جانوران و ستم
و کشتزار آیۀ خدا باشد
نه شوره زار شیطان
و سرزمین صالحان
نه قلمرو گمراهان
و این همه را آری
پیش از آنکه مرگ
به درگاهت بار یابد
به گونۀ گنجی
به امانت
به دلهایمان واسپرده ای
□ □ □
بدرود ای روح خدا!
بدرود ای شاهباز سدره نشین!سیمرغ ملکوت!
□ □ □
و سوگند به پرنده و پرواز
و سوگند به آسمان و عروج
که ما آن امانت را
بر دوش جان
از هفت وادی خون و خطر
گذر می دهیم
خود اگر راه
تا انتها خنجر آجین،
و به هر گام اگر هزار حرامی،
با تیر کین در کمین باشد
ما راه را
از میان هجوم قبایل وحشی مغرب
که بر طبل های تهی می کوبند
باز می گشاییم
و بی هراس از هیاهوی دروغ و دغل
خدا را
در هفت اقلیم بی خبری
رواج خواهیم داد
همچنان که "کتاب" را
همچنان که "حدید" را
و توفانی را که تو آغاز کرده ای
- هم بدان سان که ارادۀ توست-.
□ □ □
چه با شکوه بودی ای پیر
هنگامی که بر مسند وعظ
تکیه می کردی
و آبشار کلامت
از بلندای ادراک
فرو می ریخت
تا آبشخور غزالان تشنه باشد
□ □ □
چه با شکوه بودی ای پیر
هنگامی که بر مسند صلابت
تکیه می کردی
و تندر فریادت
جانوران شرق و غرب را
از بیشه های توطئه می تاراند.
چه با شکوه بودی ای پیر
هنگامی که بر مسند تواضع
تکیه می کردی
و نسیم پیامت
از اهتزاز لاله ها راز می گشود
□ □ □
همیشه چشمانت
دو برکه آرامش بود
با دو قوی وقار
و رخساره ات
نسترنی سربزیر را می مانست
در هاله ای از سیمتاب ماه
و آن هنگام
که تمنای عاشقان را
بر درگاه دیدار
جلوه می کردی،
همیشه خورشید
چشم بر تو می دوخت
و خورشید
همیشه طلوع را از تو می آموخت
□ □ □
نه!
برمرگ سرزنشی نیست
که گنجی که تو بودی
حیات و مرگ
و ملک و ملکوت را
به یکسان
به تصرف بر می انگیخت
□ □ □
بدرود ای عقل سرخ
بدرود ای مخزن اسرار
بدرود ای کیمیای سعادت
ای قانون نجات
اقیانوس اشگهای ما
بدرقه سفرت!
عروج کن
ملکوت منتظر است
علی صدفی زاده