مجله کودک 120 صفحه 9

اوّلین کسانی باشد که با امام دیدار می کنند. به همین خاطر، صبح زود با چند نفر از دوستانش به فرودگاه رفت. بنفشه، کنار پنجره ایستاده بود، و این پا و آن پا می کرد، که یکدفعه چشمش به بچّه ها افتاد. محبوبه و نازی و زهرا، در حالی که هر کدام یک شاخه گُل سرخ در دست داشتند، با خوشحالی به طرف خانۀ آنها می آمدند. بنفشه با شادی فریاد زد: «آخ جون، بالاخره اومدند!» و دوید و رفت تا در را برایشان باز کند. مادر، با لبخندش بنفشه را بدرقه کرد. بچّه ها، با دیدن بنفشه، یکی یکی او را در بغل گرفتند و بوسیدند: «بنفشه جان! تولّدت مبارک!» و نازی که از بقیّه تُپل تر و خنده روتر بود، به شوخی گفت: «بنفشه! امروز، روز تولّدته! ما این گُل ها رو به تو بدیم، یا به امام هدیه کنیم؟!» بچّه ها خندیدند و زهرا که از بقیّه بزرگتر بود، گفت: «نه بابا! بنفشه خودش گُله! گُل می خواهد چیکار؟» بنفشه، نگاهی به شاخه های گُل کرد و گفت: «آره، من یه گُلم، ولی امام یک باغ پر گله!» زهرا گفت: «آفرین! اون هم چه گُل هایی! گل های محمّدی!» بنفشه می خواست از همان دم در با مادرش خداحافظی کند و با بچّه ها برود. امّا در همین وقت روی سر بچّه ها چیز تازه ای دید، که خیلی تعجّب کرد: دوستان بنفشه برای اوّلین بار روسری سرشان کرده بودند. بنفشه یادش افتاد، که هر چهار نفر آنها نُه ساله شده و به سنّ تکلیف رسیده اند. امّا چرا خودش فکر روسری را نکرده بود؟! همان طور که فکر می کرد، به داخل خانه برگشت. در همین وقت، مادرش را دید که یک بستۀ کادوپیچی شده را به طرف او گرفته بود و با لبخند می گفت: «بنفشه جان، تولّدت مبارک!» روی بسته، یک شاخه گُل سُرخ هم چسبانده شده بود. بنفشه، بستۀ کادو را از دست مادر گرفت. گُل آن را جدا کرد و آرام بسته را باز کرد. محبوبه و نازی و زهرا با کنجکاوری نگاه می کردند. همین که کاغذ کادو باز شد، از توی آن یک روسری گُلدار خیلی قشنگ بیرون آمد. بچّه ها برای بنفشه کف زدند و هورا کشیدند. بنفشه هم با خوشحالی مادرش را در بغل گرفت و بوسید و روسری را سرش کرد. حالا او زیباتر از همیشه بود. آن وقت هر چهار تا دوست، با خوشحالی به طرف خیابان دویدند.