اهدانامه به آقای علی خمینی (اهدای کتاب صحیفۀ سجادیه)

‏‏اهدانامه‏

‏‏زمان:‏‎ ‎‏22 آذر 1367 / 3 جمادی الاول 1409‏

‏‏مکان: تهران، جماران ‏

‏‏موضوع: اهدای کتاب صحیفۀ سجادیه‏

‏‏مخاطب: خمینی، علی‏‎[1]‎

‏‏بسمه تعالی‏

‏‏«هدیة النملة»‏

‏‏ ‏

‏‏فارغ از هر دو جهانم به گل روی علی‏‏                  ‏‏از خم دوست جوانم به خم موی علی‏

‏‏طی کنم عرصۀ ملک و ملکوت از پی دوست‏‏                  ‏‏یاد آرم به خرابات چو ابروی علی‏

‏‏     صحیفۀ کاملۀ سجادیه، نمونۀ کامل قرآن صاعد است و از بزرگترین مناجات عرفانی‏‎ ‎‏در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیْل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی‏‎ ‎‏که از سرچشمۀ نورالله نشأت گرفته و طریقۀ سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را‏‎ ‎‏به اصحاب خلوتگاه الهی می آموزد. کتاب شریفی است که سبک بیان معارف الهیۀ‏‎ ‎‏اصحاب معرفت را چون سبک قرآن کریم بدون تکلف الفاظ در شیوۀ دعا و مناجات‏‎ ‎‏برای تشنگان معارف الهیه بیان می کند. این کتاب مقدس چون قرآن کریم سفرۀ الهی‏‎ ‎‏است که در آن، همه گونه نعمت موجود است و هرکس به مقدار اشتهای معنوی خود از‏‎ ‎‏آن استفاده می کند. این کتاب همچون قرآن الهی ادقِّ‏‎[2]‎‏ معارف غیبی که از تجلیات الهی‏‎ ‎‏در ملک و ملکوت و جبروت و لاهوت و مافوق آن حاصل می شود در ذهن من و تو‏‎ ‎‏نیاید و دست طلبکاران از حقایق آن کوتاه است، به شیوه خاص خود قطراتی که از‏
‏‎

‎‏دریای بیکران عرفان خود می چشاند و آنان را محو و نابود می کند:‏

‏‏ ‏

‏‏پس عدم گردم عدم چون ارغنون‏‏                              ‏‏گویدم انا الیه راجعون‏

‏‏     پس تو ای نویسندۀ محروم از همه معارف و بیخبر از کون و مکان، قلم را بشکن و‏‎ ‎‏صحیفه را ببند و از حدّ خود که هواهای نفسانی چون تار عنکبوت بر سراسر وجودت‏‎ ‎‏پیچیده و هر روز و شب افزون می گردد به فضل لایزال الهی پناه ببر «انّه ذو رحمة واسعة»‏

‏‏     و من این کتاب بزرگ را به فرزند عزیزم که در جبهۀ او نور و نورٌ عَلی نُور می بینم و‏‎ ‎‏آن عزیز که یادگار احمد‏‎[3]‎‏ و از سلالۀ پاک ائمۀ اطهار ـ علیهم سلام الله ـ و پروردۀ دامن‏‎ ‎‏پاک مادر عزیزش که سلالۀ پاک ائمۀ اطهار و از طباطبایی ها که افتخار فرزندی حسنین را‏‎ ‎‏دارند اهدا کردم و امیدوارم او از علمای برجسته و فقهای متعهد و از عرفای مجاهد فی‏‎ ‎‏سبیل الله در دو جبهۀ ظاهر و باطن شود و از این کتاب مقدس به طور شایسته بهره مند‏‎ ‎‏گردد و پدر پیر خود، خمینی را که عمری با هوای نفس و عصیان و ناسپاسی گذرانده و‏‎ ‎‏اکنون با روی سیاه و کوله باری از معصیت بدون هیچ امید ـ مگر به فضل خدای رحمان ـ‏‎ ‎‏از این دار و دیار به دار و دیار دیگر می رود از طلب رحمت و دعایی و بخشش گناهان بر‏‎ ‎‏او منت نهد.‏

‏‏     خداوندا، این عائله را به تو سپردم و از هیچ کس امیدی ندارم؛ تو خود با عنایات‏‎ ‎‏خویش آنان را تحت تربیت خویش قرار ده.‏

‏‏به تاریخ شب سه شنبه 22 آذرماه 1367 / سوم جمادی الاولی 1409‏

‏‏بندۀ عاصی خدا‏

‏‏روح الله الموسوی الخمینی‏

‏‎ ‎

‏‎

‎