پاسخ به ادعای کدیور

پاسخ به ادعای کدیور

28 / 8 / 91- اخیراً در سایت آقای محسن کدیور مطلبی تحلیلی- تاریخی منتشر شده است که بر اساس بعضی اسناد و نقل قول ها از معالجه آیت الله شریعتمداری که مبتلا به سرطان بوده اند ممانعت به عمل آمده است و این اقدام به امام خمینی نسبت داده شده است. در حالی که همه کسانی که با امام و سخنان و سیره او آشنا هستند می دانند که این نسبت کذب محض است و نیازی به اثبات ندارد. اما به دلیل تنویر افکار مردم بر آن شدیم تا پاسخ هایی را از دوستداران امام خمینی در این ارتباط منتشر کنیم. متن زیر پاسخ کتبی حجت الاسلام والمسلمین حشمتی(معاونت فرهنگی مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی) به مطلب مذکور است:

جناب آقای دکتر محسن کدیور

مطلبی به نقل از سایت شما در تاریخ 13 / 8 / 91 در سایت ها منتشر شده است که دور از انتظار بود. امیدوارم به تذکرات برادرانه اینجانب دقت کنید.

1) به دو نکته در این نامه اشاره کرده اید. درباره مصادره اموال آیت الله شریعتمداری و درباره ممانعت از درمان آن مرحوم که در خصوص آن اسنادی ارائه شده است. شما بهتر از بنده می دانید که انتشار اسناد درباره اتفاقات سال 1361 و سپس قضاوت کردن درباره آن حداقل کم لطفی است. خصوصاً برای نسل جوان که از وقایع روزهای انقلاب و تحرکات مخالفین انقلاب اسلامی بی خبر هستند. خوب بود در این اسناد رابطه بین حزب خلق مسلمان و آیت الله شریعتمداری و غائله های تبریز و قم را نیز بازگو می کردید. براساس اسناد ارائه شده همه اموال آیت الله شریعتمداری به جز منزل مسکونی ایشان توقیف و در اختیار دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم قرار گرفته است. اتفاقاً یادداشت شما نشان می دهد که ستاد اجرای فرامین حضرت امام(س) اخیراً نسبت به توقیف منزل مسکونی ایشان اقدام کرده است که باید درباره درستی اقدام این ستاد خود پاسخگو باشد.

در عین حال آنچه در اسناد و خاطرات هست رعایت حدود و احترام به مرجعیت و پرهیز از اقدامات تند علیه این مرجع می ‍باشد. البته یادآور شوم که از عملکرد بعضی از افراطیون در حال و گذشته دفاع نمی کنم و حق نقد و انتقاد را محفوظ می دانم.

2) اما درباره نکته دوم که اسنادی ارائه شده است؛ به عرض می رسانم  سندهای اول و دوم و سوم گویای این واقعیت هستند که مرحوم شریعتمداری مبتلا به سرطان هستند و هیچ یک از اسناد فوق نمی رساند که کسی درباره معالجات ایشان ممانعتی داشته باشد.

3) امّا نکته اصلی و کلیدی شما در سند چهارم آمده است که به نقل شفاهی از مرحوم سید رضا صدر نسبت ناروایی به امام خمینی(س) داده اید. در این باره باید گفت:

اولاً؛ چیدن اسناد مکتوب که مستند هستند در کنار یک سند شفاهی و نتیجه گیری از محقق و دانشمندی نظیر شما بعید است. این هم از مظلومیت امام خمینی(س) است که شاگردان و پیروان او این گونه با تمسّک به گفته های افراد و اشخاصی که روزگاری رو در روی او بوده اند بخواهند به اساسی ترین خصوصیت امام حمله کنند. این بی انصافی است که بخواهیم به عنوان مبارزه با ظلم این گونه پایه های دینداری را تخریب نماییم.

ثانیاً؛ سیره امام خمینی و نوشته ها و گفتارهای او در دسترس همگان قرار گرفته است و ما و شما بارها به این نوشته ها استناد کرده ایم. به راستی یک جمله و یا یک خاطره از بین صدها کتاب می توانید پیدا کنید که ادعای شما را تقویت کند. امامی که در اوج غائله آذربایجان و قم که توسط حزب خلق مسلمان ایجاد شد با بزرگواری تمام با دو نفر از اعضای بیت خود صفوف طرفداران مرحوم شریعتمداری را می شکافد و به منزل ایشان می رود، آیا این امام از معالجه یک مرجع ممانعت می کند؟! امامی که خلبان کودتاچی که قصد بمباران جماران را داشته است عفو می کند می تواند نسبت به مداوای مرجعی کوتاهی کند؟! امامی که درباره روحیه تملّق و چاپلوسی آن گونه موضع گیری می کند و فخر الدین حجازی را توبیخ می نماید، می تواند با مخالف خود این گونه رفتار کند؟ امام خمینی(س) که به یکی از اعضای شورای نگهبان فریاد می زند که چرا روی منبر نسبت بدی به یکی از مخالفین داده است، می تواند نسبت به معالجه مخالف خود این گونه عمل کند؟!

ثالثاً؛ فرض بگیریم استدلال شما و ادعای آقای صدر صحیح باشد، واقعاً امام خمینی این قدر شیفته حکومت بوده است که برای حفظ آن از درمان بیماری رقیب خود ممانعت کند؟! آیا این جفا نیست که ناجوانمردانه به متعالی ترین ارزش ها این گونه حمله کنیم. هنوز که هنوز است سیاستمداران و متفکرین خارجی پس از دیدار از بیت امام در جماران اولین سخنی که از او یاد می کنند، این است که خمینی در عین این که یک فقیه و فیلسوف بود؛ یک زاهد به تمام معنا بوده است.

همه بیت امام و هستی امام از این دنیا یک منزل اجاره ای در جماران، یک دفتر با حدود 20 نفر پرسنل و تعدادی از یاران به عنوان افراد امین و نماینده ایشان و یک منزل مسکونی در قم که بسیار کمتر از دارایی ما و شماست. شما خوب می دانید، اما جوان ها بدانند در وصیت نامه امام آمده است که لوازم منزل شخصی ایشان متعلق به همسرشان بوده و بقیه وجوه نقد باید به دفتر مراجع تحویل گردد.

رابعاً؛ سندهای پنجم و ششم که اصلاً ارتباطی به موضوع ندارند و اتفاقاً نشان می دهند ملاقات با اعضای بیت و خانواده برای آیت الله شریعتمداری امکان داشته و بحثی در باره مداوای ایشان که اصلی ترین بخش ادعای شماست، نیامده است.

خامساً؛ درباره سند هشتم باید گفت که این سند بر علیه ادعای شماست چرا که این سند نشان می دهد آیت الله به بیمارستانی در تهران منتقل و سپس مرحوم شده اند، در حالی که شما ادعا کرده اید که از انتقال ایشان ممانعت به عمل آمده است.

جناب آقای کدیور، می ترسم دوستان مشترک شهیدمان احمد صالحی، علی هاشمیان، گلبن، سید مرتضی عمادی، مسعود حسنی، مانی، ترکمان، افریدون و ... از نوشته ها و سخنان ما گلایه کنند و فرصت جبران نباشد.

در پایان، برای صحت گفته های خودم شما را ارجاع می دهم به نوع نگاه و رفتار پیروان واقعی خط امام. آیا از بین دوستداران امام کسی یافت می شود که با مخالف خود این گونه رفتار کند. اگر این حال و روز ماست، پس چگونه این نسبت به مقتدا و مرجع ما روا باشد؟!

منبع: حضور، ش 82، ص 270.