بیاد شاعر شعرهای
مقاومت و عاشورایی
روانشاد دکتر قیصر امین پور
جا دارد صفحۀ شعر و ادبیات را به بررسی جایگاه شعری و نقد و تحلیل آثار شاعر متعهد روانشاد دکتر قیصر امین پور اختصاص دهیم. از آنجا که انجام این کار فرصت کافی می خواهد و هنوز در حیرت پرواز نابهنگام دکتر امین پور بسر می بریم، این مهم را به زمانی دیگر وا می گذاریم.
با نگاهی کوتاه به چند رباعی از سروده های آفتابی آن سفر کرده که اینک در همسایگی خورشید آرام گرفته است، یادش را گرامی می داریم. شاعری که به مهربانی و لبخندهای امیدبخش امام عشق می ورزید و از سالهای نخستین انقلاب، غم سنگین تنهایی امام کوفه و عدم حرمت خون شهیدان را احساس می کرد.
نگاه امین پور به فرهنگ شهادت و عظمت شهید در عین شاعرانه بودن، حماسی و قهرمانی است. در رباعی شهادت به شهید قداست و مقامی می دهد که سنگ قبرش را بوسیدنی می کند. نگاه خاص شاعر حتی به پرچمی که بر دوش رزمندگان بود بقدری روحیه بخش است که از باد می خواهد بسوی دشمن بوزد تا پرچم غرور و حماسه و جوانمردی و آزادگی را عقاب آسا در اهتراز نگهدارد.
فرهنگ مقاومت را در جنگ بقدری لطیف و در عین حال در فضایی حماسی به تصویر می کشد که شاید در روحیه بخشی به نیروهای رزمنده، کار صدها توپ و توپخانه را می کند. از شهر مظلوم و در سوگ نشستۀ خود «دزفول» هم تصویری بدست می دهد که در عین دردناکی، مقاومت و قصاص را، راه نجات دزفول از تهاجم ناجوانمردانه و بی رحمانه صدام می داند.
اگرچه اسلام هرگز ما را به شروع جنگ تشویق نکرده است و تا آنجا که کیان و عظمت و اصول ضربه نخورد، موظفیم جنگ را دامن نزنیم، اما وقتی جنگ برما تحمیل شده است، وقتی از کوی و برزن و در و دیوار شهری خون جاری است، آن هم بی هیچ جرمی، در آن شرایط پاسخ را باید چنان داد که دشمن بیگانه، از ادامۀ تجاوز و تهاجم منصرف شود. آنجاست که امین پور در رباعی «دزفول» شستن خون را با خون تجویز شاعرانه می کند.
شرم
جز خون شهید هیچ خون لاله نشد باید که جوان گذشت و صد ساله شد
شد موی سفید از سیه کاری دل خون سرخ شد از شرم که آلاله نشد
جنگ
ای خصم مرا سر، سر جنگ است هنوز بنگر که میانه ام چه تنگ است هنوز
در ترکش اگر نمانده باشد تیری ای خصم مرا ناخن و چنگ است هنوز
جنگ
میدان به سپاه خصم تنگ است هنوز و زخون شهید لاله رنگ است هنوز
شمشیر مکن غلاف جز در تن خصم «از دست منه سپر که جنگ است هنوز!»
دزفول
زین شهر همیشه بوی خون می آید زین کوی همیشه جوی خون می آید
هرچند هنوز خون پیشین تازه ست بس خون که به شستشوی خون می آید
پرچم
این پرچم خوی عاشقان را ماند سبز است و کوی عاشقان را ماند
اسپید چو روی عاشقان پیش خدای سرخ است وضوی عاشقان را ماند
پرچم
بر سینه خود نقش دگر زد پرچم در اوج چنان عقاب پر زد پرچم
ای باد، مباد برصف ما بوزی! تا در نظر خصم بلرزد پرچم
شهادت
شهادت لاله را روئیدنی کرد شهادت جامه را بوئیدنی کرد
ببوس ای خواهرم قبر برادر شهادت سنگ را بوسیدنی کرد
مبادا
مبادا خویشتن را واگذاریم امام کوفه را تنها گذاریم
زخون هر شهیدی لاله ای رست مبادا روی لاله پا گذاریم
«قیصر امین پور»
یادش هماره در دلها زنده باد و ترنم شعرهای عاشورایی اش ورد زبان خنیاگران وادی طف.
فصلنامۀ حضور
منبع: حضور، ش 62، ص 226.
.
انتهای پیام /*