پرتال امام خمینی(س)؛ دکتر حمید انصاری/ کسی که عشق را، و خمینی را، و مردم ایران را، و قدرشناسی آنان را، و رابطه خمینی و احمد را، و عشق احمد به خمینی را بشناسد، نیک می داند که داغ جگرسوز رحلت امام در شبانگاه ۱۳ خرداد ۶۸ با دل رنجدیدۀ احمد چه کرده است. او ۱۳ سال رنج مبارزه در غیاب پدر تبعیدی خویش را به شوق روزگار وصل تحمل کرده است و وقتی که در سال ۵۶ به نجف اشرف رسید یوسف وار خود را در آغوش یعقوب انقلاب و پدر غمخوار اسلام انداخت و رنجهای دوران جدایی را گریه کرد و از آن پس لحظه ای از امام جدا نبود. هنوز شیرینی وصال محبوب را کامل نچشیده بود که فرزند ارشد خمینی بزرگ و امید امام و مردم، استاد و مراد عزیزش مصطفایِ انقلاب را دست ستم از آنان گرفت. تحمل داغ مرگ برادر، آنهم عزیزی چون مصطفی که آیتی از علم و حلم و حکمت و نمونه ای از خصائل و فضائل پدر بود و داغ کسی که دوران سخت مبارزه در غربت را با او تقسیم کرده بود، بسی دشوار و ناممکن می نمود. به گفته های پدر ایمان کامل داشت وقتی که از زبان پدر شنید که این «لطف خفیه الهی» است تحملش افزون شد، چند روز بیش نگذشت که پیش بینی پدر – که گویی آینده را نیک می بیند – محقّق گشت و شهادتِ برادر آغازی شد بر قیامی که تا دست آمریکا را از ایران اسلامی قطع نکرد، فرو نخفت. و در تمام این ادوار او با پدر بود.
همراه همیشگی امام
وجودش برای امام، و هوش و کیاست و لیاقتش جای خالی مصطفی را پر می کرد. امامِ انقلاب با مشورت او تصمیم به هجرت به پاریس گرفت. همراه پدر به فرانسه رفت، ۵ ماه در آن روزهای پر از حادثه و ماجرا لحظه ای از امام جدا نشد. ۱۲ بهمن در آن سفر شگفت و خطرخیز به ایران آمد. هنوز شب سیاه حکومت جور به پایان نرسیده بود و ۱۰ روز به طلوع فجر انقلاب باقی بود. آمریکا ۱۰ روز فرصت داشت تا طرح کودتای خونینی که ژنرالهایش قبلاً تدارک دیده بودند، عملی سازد. اما سخنان بیاد ماندنی امام در بهشت زهرا، و پس از آن فرمان عزل دولت طاغوت و تعیین دولت انقلاب، و پس از آن حماسۀ نبرد دلاورانه ۲۱ و ۲۲ بهمن ماشین جنگی شاه و آمریکا را از کار انداخت. در تمام ساعات این ده روز که هر لحظه اش بیم صدها خطر و حادثۀ شوم بود، احمد پروانه وار گرد امام می چرخید. از آن روزِ فریاد و تکبیر، و از آن یوم اللهِ کبیر، ۲۲ بهمن، تا اینک که دقایقی از ساعت ۱۰ بعدازظهر ۱۳ خرداد در سال ۶۸ می گذرد و جهان اسلام و فرد فرد ملت ایران بعد از شنیدن خبر سختی حال امام روی دل به جماران دارند و فریاد صدها هزار مؤمن در مساجد و معابر به دعا و تضرع بلند است که مبادا آن مصیبت عظمی اتفاق افتد، او از آن روز تا این ساعت بی وقفه و مدام شب و روز در کنار امام، و با امام بوده است و اینک این احمد خمینی و این تنها پسر باقیمانده از عزیز عزیزان، و این داغدارِ مرگ مصطفی است که در راهروی بیمارستان بقیة الله جماران دل دریائی اش را به خدا سپرده تا مبادا در این لحظه های سخت، تحمل از کف بنهد و مسئولیتی که در قبال مردم و عاشقان خمینی و خواهران و مادر فداکارش دارد فراموش کند. ۱۱ سال است که دشمنان، جبران شکستهای پیاپی خویش را به عصر بعد از خمینی وعده داده اند و برای این لحظه روزشماری کرده اند، هیهات که فرزند خمینی رسالت خویش را آنهم در چنین موقف سرنوشت سازی فراموش کند. علائم حیات دنیوی قلب همیشه زندۀ خمینی از ساعاتی قبل رو به کاهش نهاده اند.
ارجعی الی ربک
دقایقی بعد فرمان «ارجعی الی ربک راضیة مرضیة» صادر شد لبهای مبارکی که ۹۰ سال جز از خدا و از حقیقت نگفته اند برهم نهاده شد. فریاد شیون از در و دیوار جماران و در لحظه ای بعد از سراسر ایران و هر جا که قلبی به عشق خدا و اسلام ناب می طپید در فضا طنین افکند. انّالله و انا الیه راجعون «روح خدا به خدا پیوست» و احمد ناباورانه دریای نور را می نگرد. مگر خمینی می میرد؟ مرگ دنیوی، مرگ نیست، هجرتی است از این جهان به سرای باقی، و احمد این مهاجر قبیلۀ ایمان اینک هجرت ابدی پدر را می نگرد. لحظاتی به سیمای ملکوتی امام خیره می شود. سر بر سینه ای که به پهنای تمام سینه ها مالامال از عشق به خدا بود می نهد، می بوید و می بوسد، دوباره به سیمای نورانی امام و قامتی که قریب به یک قرن حتی یکبار هم در برابر احدی جز خدا خم نشده خیره می شود، لبها را بر پیشانی مبارک امام می گذارد و پیشانی و چشمان امام را با زمزمه ای غمگنانه غرق بوسه می کند، این پیشانی پس از ۸۰ سال و هر روز و هر شب و تمام نیمه شبها و در هر مرتبه بارها در پیشگاه عظمت خدای بزرگ سجده کرده است. آنهم سجده ای از آن دست که حضرتش اسراری از آنرا در کتاب آداب نماز و سرالصلوة بیان فرموده است. این چشمانی که اینک بوسه گاه احمد است جز در یاد و خشیت خدا در نیمه های شب و جز در غم امت اسلام و سوگ مردان خدا نگریسته اند. و دوباره احمد سر بر می دارد و بر سینه امام می نهد، سینه ای که او خود محرم بسیاری از اسرار آن بود و این بار آهسته – اما در درون زار و سوزناک – می گرید و این آخرین وداع است و چه وداع جانسوزی است.
پدر به جاودانگی پیوست
پدر به جاودانگی پیوسته است. خمینی، مردی که از دور دستهای زمین و زمانه به نجات اسلام آمد، مردی که زنجیر اسارت از پای ایران دربند گشود، مردی که اسلام ناب را در عصر بی دینی فریاد کرد، مردی که شرف و عزت انسانی و ارزشهای معنوی و الهی را از زندان ماده پرستان و زورگویان عالم رهانید، مردی که حرکت دستهای مبارکش صف از هم گسیختۀ امت اسلامی را بهم پیوند زد، مردی که نامش لرزه بر اندام جهانخواران افکند، مردی که پوزه آمریکای مغرور و سرکش را به خاک مذلت مالید، مردی که کتاب خدا و احکام حیات آفرین خدا را دوباره بعنوان خط مشی زندگی انسانها و فراروی عمل آدمیان گشود و خلاصه مردی که نام مبارک «الله» را به عنوان زیباترین نامی که می توان و می بایست پرستید و تنها در برابر او سر تسلیم فرود آورد، دوباره بر بلندای مأذنه های غریب و متروک در بلاد اسلام طنین انداز کرد و بذر قیام و انقلاب و خیزش اسلامخواهی در دلهای مؤمنان کاشت؛
لحظه های سهمگین فراق امام
آری نفس مطمئنه انقلاب اسلامی، خمینی کبیر، رسالت خویش را تمام و کمال به پایان رسانید، و به لقاء حق شتافت و اینک این احمد است که باید در لحظه های سهمگین فراق امام رسالت خود را ایفاء کند. و ساعاتی بعد در صبحگاه ۱۴ خرداد ۶۸ آنگاه که در آن شرایط سرشار از بیتابی و بحرانی، خبرگان ملت برای تعیین تکلیف رهبری آینده نظام اسلامی گرد هم آمدند، خواهیم دید که چگونه فرزند «روح الله» با صلابت و اطمینان کامل و با رأی و نظر جوّشکن خویش رهگشای انتخاب اصلح شد و شایستگی خویش را در اصالت دادن به آرمانها و ارزشهایی که امام منادی آن بود نشان داد و لیاقت خود را در فرزند آنچنان امامی بودن بر همگان آشکار ساخت و این خود افتخاری دیگر در زندگانی احمد، قهرمان نهضت امام خمینی، گردید...
برگرفته از کتاب مهاجر قبیله ایمان، صص ۲۱۵تا ۲۲۳
.
انتهای پیام /*