یکی از روشهای امام برای حفظ وفاق میان مسئولین و جامعه قرار دادن سلایق و نظرهای مختلف و متفاوت در نهادهای کشور بود، به طوری که هر دو جناح مطرح آن روز هیچ کدام احساس نمی کرد حضرت امام یک تبعیض و تفاوتی بین آنها قائل شده اند. حضرت امام جدا از پست ها و مقاماتی که با رای و نظر مستقیم مردم انتخاب می شوند و یا توسط وکلای منتخب مردم باید انتخاب شوند، برای سایر نهادها که تحت نظر ایشان باید اداره شود، افراد جناحهای مختلف را منصوب می کردند تا یک تفکر و سلیقه خاص مراکز قدرت را در دست نگیرد و جناح مقابل درصدد مقابله و اختلاف افکنی برآید، همچنین معتقد بودند با تبادل سلایق و مطرح شدن همه نظرات کار بهتر و صحیحتر به پیش می رود.
ایشان در مورد مسائل اساسی نظام با هیچ کس تعارف نداشتند و ملاحظه هیچ کس و هیچ چیز را نمی کردند و مصلحت نظام را مقدم می داشتند این مطلب برای همه جا افتاده بود و بسیار هم موثر بود. به اعتقاد من این اختلاف ها، در بیشتر موارد در مرحله اول حل می شد. اگر ادامه می یافت با توصیه و ارشاد ایشان حل می شد. خیلی کم پیش می آمد که منجر به دخالت مستقیم و اقدام از طرف ایشان شود.
این روش مدیریت در مراکز و نهادهای کلیدی که نقش بنیادی و تعیین کننده در کل کشور داشت به طور کامل اجرا می شد و حضرت امام در این نوع نهادها و مجامع سعی می کرند هر دو جناح فکری به یک نسبت از حق رای و نظر برخوردار باشند و بتوانند نظر خود را اعمال کنند به عنوان مثال ترکیب اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام که برای رفع اختلاف بین مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان ایجاد شد نشان دهنده تساوی جناحهای فکری در ترکیب این مجمع است.
زمانی که اعضای شورای بازنگری قانون اساسی را تعیین فرمودند همین عملکرد را داشته و سعی نمودند اعضای آن از هر دو جناح مطرح آن دوره باشند و از حق رای یکسانی برخوردار باشند؛ حتی با توجه به اینکه مقرر فرموده بودند پنج نفر از اعضای این شورا توسط مجلس انتخاب شود و در مجلس شورای اسلامی در ان مقطع یک جناح از اکثریت مطلق برخوردار بوده و ممکن بود پنج عضو انتخابی مجلس همگی از یک جناح باشند، ایشان در افراد منصوب خود افراد جناح مقابل مجلس را بیشتر انتخاب کرده تا تعادل در این مجموعه برخوردار باشد نظر هر دو جناح تامین شود.


منبع: (معمار وحدت؛ ص ۶۳ – ۶۵)

. انتهای پیام /*