با استقرار دولت موقت و تثبیت قانونی آن، امام خمینی در تاریخ 10 اسفند 1357 ، پس از 15 سال به قم بازگشتند.
با هجرت ایشان به قم، مرکز انقلاب نیز به قم منتقل شد. هر روز هزاران تن از مردم از سراسر کشور به دیدار ایشان می رفتند. خانه قدیمی امام که پیش از تبعید از ایران در آن می زیستند در یک محل قدیمی قرار داشت و کوچه های باریک آن ظرفیت هزاران دیدار کننده را نداشت و موجب انسداد راه ها و مشکلاتی برای ساکنین محل می گردید. در جنوب شرقی پل حجتیه کوچه 6متری در کنار رودخانه فصلی قم قرار داشت که دومین کوچه بعد از پل حجتیه بود. فاصله این کوچه با رودخانه فصلی قم را محوطه وسیعی که زمین خالی بود تشکیل می داد.
حجت الاسلام اشراقی داماد بزرگ امام خمینی در این کوچه زندگی می کرد و در همسایگی او، ساختمان منزل آیت الله محمد یزدی از شاگردان قدیمی امام واقع بود. آقای اشراقی به حضرت امام پیشنهاد کرد که این کوچه را برای اقامت انتخاب کنند زیرا وجود محوطه وسیع نزدیک آن، فضای مناسب و کافی برای جمعیت دیدار کننده است و این ازدحام مزاحمتی برای مردم و همسایگان فراهم نمی کند. منزل آقای یزدی در اختیار امام قرار گرفت تا به عنوان محل سکونت ایشان مورد استفاده قرار گیرد و منزل آقای اشراقی محل استقرار دفتر امام گردید. خانه مساحتی حدود 300 متر داشت و یک سوم آن حیاط خانه بود. ساختمان دارای یک سرداب و یک طبقه مسکو ی بود و با نصب بلندگو روی پشت بام، حضرت امام برای دیدار مردم روی بام می رفتند به نحوی که برای همه مردم قابل رؤیت بودند و ایشان هم می توانستند همه مردم را مشاهده کرده و به ابراز احساسات آنها پاسخ بگویند.
این خانه مرکز رهبری انقلاب و تصمیم گیری های سرنوشت ساز بود. دولتمردان (اعضای شورای انقلاب و دولت موقت) پیوسته از تهران به قم، در آمد و شد بودند. البته ضرورت حضور امام در مرکز (تهران) محسوس بود و پیشنهاد اقامت ایشان در پایتخت بارها مطرح شده بود اما ایشان در آغاز ترجیح می دادند به قم بازگشته و به تدریس و فعالیت های علمی خویش بپردازند. سرانجام در دوم بهمن 1358 امام خمینی به دلیل کسالت قلبی به بیمارستان قلب تهران منتقل شدند.
منبع: رسول آفتاب، ص 378 و 379
.
انتهای پیام /*