شُهَدا عِندَ رَبِّهِم یُرزِقون اند

مفهوم شهادت

شهادت از جمله مفاهیم والایی است که ویژۀ قیامها و انقلابهای مکتبی و الهی است.‏‎ ‎‏انقلاب ما نیز از این قاعده مستثنا نبوده، بلکه با بهره گیری از فرهنگ غنی و متعالی‏‎ ‎‏اسلام، شهادت را که می رفت به دست فراموشی سپرده شود، روح و حیاتی تازه بخشید.‏‎ ‎‏نباید از نظر دور داشت که در جامعۀ ما استمرار فرهنگ شهادت، ریشه در سوگواریهای‏‎ ‎‏منبعث از قیام عاشورا داشته و احیای آن به دست مصلحان دین، با غبارروبی از چهرۀ‏‎ ‎‏تابناک قهرمانان صحنۀ کربلا صورت گرفته است. اگر سنت روضه خوانی و مراسم‏‎ ‎‏سوگواری نبود، شاید هرگز خاطره ای از حماسۀ حسینی باقی نمی ماند و لذا هرگز‏‎ ‎‏نمونه ای عینی و مجسم از شهید و شهادت که به مدد آن بتوان پای در میدان جهاد نهاد و‏‎ ‎‏پایمردی و جانفشانی کرد در دست نبود.‏ ‏‏ شهادت در این قاموس فدا کردن جان خویش در راه ارزشهای الهی و دستیابی به‏‎ ‎‏حیاتی ابدی است؛ به همین دلیل اگر کسی فاقد مایه های معنوی باشد، شهادت طلبی او‏‎ ‎‏معنایی نخواهد داشت. این خداباوری و معاداندیشی است که به شهادت معنا می دهد و‏‎ ‎‏از آنجا که در این نوع جهان بینی، شهید به حیاتی بالاتر و لایزال دست می یابد،‏‎ ‎‏جان نثاری اش معقول است؛ وگرنه عاقلانه نیست که کسی برای دستیابی به رفاه و زندگی‏‎ ‎‏دنیایی خود یا دیگران، از جان خویش درگذرد. شهادت و شهادت طلبی، میوۀ شجرۀ‏‎ ‎‏طیبۀ اعتقاد به «احدی الحسنیین» است