صفحه احکام

بر کسی که خدای نخواسته، مرتکب غیبت شده است، واجب نیست از شخصی که غیبت او را کرده است، حلالیّت خواسته و رضایت وی را بدست آورد؛ بلکه صرف پشیمانی و توبه از گناه و ترک غیبت، کافی است؛ و چنانچه حلالیّت بخواهد، امّا او حلال نکند و یا این که وی به هر طریقی، از این که غیبت او را کرده اند، آگاه شده و بگوید: من حلال نمی کنم، تکلیفی غیر از توبه بر عهده غیبت کننده نبوده و با این حال، اگر توبه کند، توبه وی محقّق شده است و کفایت می کند.

ربا از اموری است که قرآن کریم با قاطعیت به مخالفت با آن بر خاسته و به شدت از آن نهی کرده است. در سوره بقرة، آیه 275 چنین می خوانیم: الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لاَ یَقُومُونَ إِلاَّ کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبَا فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَ مَنْ عَادَ فَأُولٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ امام خمینی (س) در کتاب البیع تحریر الوسیلة؛ ج 1، ص:510، در قبح و زشتی و حرمت ربا می فرماید: ... حرمت ربا توسط قرآن کریم و سنّت معصومین علیهم السّلام و اجماع مسلمین به تحقیق ثابت است، بلکه از ضروریات دین بودن حرمت آن بعید نیست، و آن از گناهان کبیرۀ بزرگ است. و برخورد شدید با آن در قرآن عزیز و اخبار زیادى وارد شده است حتى دربارۀ آن در حدیث صحیح از مولاى ما امام صادق علیه السّلام وارد شده که فرموده است: «یک درهم ربا نزد خدا شدیدتر از هفتاد زنا است که تمام آن با محرم باشد» و از پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله است که در وصیت خویش به على علیه السّلام فرموده: «اى على! ربا هفتاد جزء است، آسان ترین آن ها مانند این است که مردى با مادرش در بیت اللّه الحرام، زنا نماید» و نیز...