برنامۀ امام در تحقیقات علمى بسیار عجیب و بهتانگیز است. من در مدت
سىوخردهاى سال در حوزۀ قم و نجف زیاد خدمت استادان و مدرسان رسیدهام و
کتب مؤلفان را هم تا حدودى که توفیق مساعد بوده و مجال داشتهام، مطالعه و نگاه
کردهام و کموبیش از نظرات محققان اطلاع دارم؛ پس از بررسى دریافتم هر یک از
محققان در نظرات علمى یک بعد را گرفتهاند. افرادى که اهل فن هستند و به کتب
فقهاى عالیقدر شیعه مراجعه مىکنند، خوب متوجه مىشوند که مىخواهم چه
عرض کنم. حضرت امام وقتى وارد مسائل علمى و تحقیقى مىشدند، تمام ابعاد
قضایا را با دقت کافى و وافى بررسى مىکردند. به طورى که وقتى آدم پاى بیان
علمى ایشان مىنشست، مىدید هیچ نیازى ندارد که بعداً به کتاب یا گفتار دیگران
مراجعه کند. آنچنان دربارۀ مطالب تحقیق مىکردند که نقطۀ ابهام در مطلب باقى
نمىماند. نمونۀ این مطلب را در دو بحث بسیار ارزنده و علمى ایشان در نجف
اشرف مىتوان یافت. یکى بحث بیع از اول تا آخر خیارات، و دیگرى بحث خلل
در نماز مىباشد. بحمداللّه کتاب ایشان به خط مبارک خودشان زیرنظر اینجانب و
برادر عزیزم حجتالاسلام والمسلمین آقاى خاتم، چاپ شد و در دسترس قرار
گرفت. شاهد صدق گفتارم این کتاب است که وقتى آن را مطالعه مىکنید،
درمىیابید که حق مطلب را به تمامى ادا کردهاند.
منبع: پابهپاى آفتاب؛ ج 4، ص 122.
.
انتهای پیام /*