دین باور و ولایت مدار بود

حجت الاسلام والمسلمین حاج سید حسین خمینی درباره پدر می‌گوید:

یکی از شاخصه‏ هایی که در ایشان وجود داشت و از همه مهمتر بود و بیشتر خودنمایی می‏ کرد، دین باوری، ایمان به خداوند، رسالت و ولایت بود، به صورتی که این اعتقاد و تدیّن در ابعاد گوناگون زندگی ایشان خودنمایی می‏ کرد. این شاخصۀ ارزنده‏ ای است و به اصل آفرینش و هدف اصلی خلقت باز می‏ گردد و وظیفۀ اصلی هر انسان در مقابل خداوند هم چیزی جز این نیست که به او ایمان داشته باشد و او را از سر شعور بشناسد، نه این که کورکورانه عبادتش کند. این شاخصه در تمام ابعاد زندگی ایشان وجود داشت، چه در برخوردهای اجتماعی و چه در برخوردهای خصوصی و خانوادگی، از بزرگترین مسایل تا کوچکترین آنها تا آنجا که دوستان و نزدیکان از دیدار ایشان، معانی عرفانی برایشان تداعی می‏ شد. معرفت نابی نسبت به ائمه اطهار (علیهم ‏السلام) داشت، بخصوص نسبت به حضرت سیدالشهداء(علیه‏السلام) که معرفت نادری بود. این از التزام او نسبت به زیارت این بزرگواران معلوم بود. البته معرفت مراتبی دارد، اما ایشان از مراتب والای آن برخوردار بود.

معمول است که در ایام زیارتی حضرت ابی عبدالله(علیه‏السلام) (اول رجب، نیمه شعبان، عرفه و بخصوص اربعین) از نقاط دور و نزدیک عراق به زیارت آن حضرت می‏ روند. عشق و علاقه ‏ای که ایشان نسبت به آن حضرت داشت، به حدی بود که در طی سالهایی که در عراق حضور داشت این سنّت را ترک نکرد؛ پیاده به زیارت امام حسین(علیه‏السلام) می‏ رفت، مگر اوقاتی که مریض یا در سفر بود.

همین ایمان راسخ ایشان برانگیزنده او برای شرکت در مبارزات، بخصوص فداکاریهای پانزدهم خرداد 1342 و پس از آن بود. تقیّد ایشان نسبت به انجام تکالیف شرعی یا عشقی که نسبت به پدر و مادر خود داشت از همین باب بود.

 برگرفته از کتاب آیت الله مجاهد سید مصطفی خمینی در آینه خاطرات