شعر
سعیدبیابانکی
عصرعاشورا
دشت میبلعید کم کم پیکر خورشید را
بر فراز نیزه میدیدم سر خورشید را
آسمان گو تا بشوید با گلاب اشکها
گیسوان خفته در خاکستر خورشید را
بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند
پیکر از بوریا عریانتر خورشید را
چشمهای خفته در خون شفق را وا کنید
تا ببیند کهکشان پرپر خورشید را
***
نیمی از خورشید در سیلاب خون افتاده بود
کاروان میبرد نیم دیگر خورشید را
کاروان بود و گلوی زخمی زنگولهها
ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را
***
آه اشترها چه غمگین و پریشان میروند
بر فراز نیزه میبینم سر خورشید را
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 147صفحه 34