مجله نوجوان 165 صفحه 7

همیشه کودک کودکان هر چه قدر که بزرگ شوند و قد بکشند و در زندگی اجتماعی و خصوصی خود پیشرفت کنند، باز هم برای والدین خود کودک به حساب می‏آیند و والدینشان همیشه نگران کودک خود هستند. ممکن است آن کودکان، خود صاحب کودک شوند ولی در دیدگاه پدر و مادرشان هیچگاه بزرگ نمی‏شوند. بچّه‏ها تصور می‏کنند این گونه رفتارهای پدر و مادرها باعث می‏شود که آنها در مقابل دیگران کوچک شوند و احترام خود را از دست بدهند. به همین دلیل یک روز تمام شجاعت خود را جمع می‏کنند و با غرور خود در مقابل پدر و مادر می‏ایستند و فریاد اعتراض سر می‏دهند با این تصور که در نظر دیگران بزرگ شده‏اند و اطرافیان و والدینشان متوجه شده‏اند که این صدا از دهان یک مرد بیرون می‏آید نه یک بچّۀ کودک و دست و پا چلفتی! ولی واقعیت چیز دیگری است! همۀ مردم، خودشان فرزند پدران و مادرانی هستند که همین احساس را به آنها دارند. اتفاقاً رو در رو شدن فرزندان و والدین است که باعث می‏شود شخصیت فرزند در مقابل اطرافیان نابود شود. خضوع و خشوع در مقابل پدر و مادر نشانۀ شخصیت و شعور فرزند است. حتی خداوند در آیات قرآن بارها بر این نکته تأکید کرده است. اشکال کار اشکال کار را باید در جای دیگری جستجو کرد. والدین باید توجه داشته باشند که دلسوزی بیش از حدّ مادرانه و نگرانی بیش از حدّ پدرانه سبب می‏شود که کودک هرگز نتواند راه درستی برای آینده‏اش پیدا کند و قوّۀ خلّاقۀ او برای تصمیم­گیری در زندگی نابود می‏شود. پدرها و مادرها همیشه نگران زمین خوردن بچّه‏هایشان هستند به همین دلیل به طور مداوم مراقبت می‏کنند تا بچّه‏هایشان زمین نخورند غافل از اینکه تا وقتی یک کودک به زمین نخورد، ایستادن و راه رفتن را نخواهد آموخت.