د مثل دوست
نامه ای به پیامبر
وقتی که خدا آدم را آفرید، نور تو را به او نشان داد. از آن پس، آدم (ع) و همۀ پیامبران الهی منتظر تولّد تو بودند. همۀ آنها مژدۀ آمدن تو را داده بودند؛ چرا که تو عزیزترین کس برای خداوند بودی. نه فقط عزیز که اصلاً بهانۀ آفرینش، تو بودی. مگر خدا خودش نگفته است که: ((اگر تو نبودی، زمین و آسمان را نمیآفریدم))
جهان دلش برای تو تنگ شده بود. زمین، بهانۀ قدمهایت را میگرفت؛ برای آمدن روزی که آخرین و عزیزترین پیامبر خداوند را در میان خود ببینند؛ و امروز تو آمدی. در قالب یک نوزاد که هیچ مادری تاکنون چنین نوزادی را در آغوش نگرفته بود. آمدی و نوری از بهشت، دنیای تیره را روشن کرد. هر چه بزرگتر شدی، عطر مهربانی تو دنیا را خوشبوتر کرد؛ حتّی مردم آن سرزمین که جز جنگ و غارت و کینه چیزی نیاموخته بودند، در برابر عطر نگاه تو رام شدند. مکّه با تمام عظمتش نتوانست بزرگی تو را تحمّل کند، پس مدینه آغوش سبزش را به روی تو گشود. آمدی و در مسجدی سادهتر از خانههای گلی روستایی، حکومت جهانی خود را بر قلب مردم دنیا آغاز کردی. به مردم حکومت جهانی خود را بر قلب مردم دنیا آغاز کردی. به مردم همه چیز دادی: گذشت، عشق، صبر، لبخند، زبان نرم، نان و مهربانی و خرما، غرور و استقامت و پیروزی، پاکدامنی، نماز، مهربانی و خرما، غرور و استقامت و پیروزی، پاکدامنی، نماز، دوستی و راستی و درستی و هزاران هزار هدیۀ جاودانی دیگر، و از همه مهمتر، قرآن را؛ و در کنار قرآن، اهل بیت پاک و آسمانیات را، و روزی که با قامتی خمیده از بار سنگین رسالت، برای همیشه از میان ما پر کشیدی و چشمهای مهربانت را به روی عالم خاکی بستی، از هیچ تلاشی برای سعادت ما دریغ نکرده بودی. دینی که برای ما باقی گذاشتی، آخرین و کاملترین ادیان الهی بود. پس ما ماندیم و بار امانتی که فقط با عشق تو و خاندان تو می توانستیم به منزل برسانیم.
دهها سال گذشت. نمیخواهم بگویم در این سالها، پیروان تو با امانت تو چه کردند، چرا که امروز روز تولّد توست؛ روزی که آن را جشن میگیریم. پس اجازه بده از خطاها و ظلمهای کسانی که قدر تو را ندانستند، حرفی بزنم. میخواهم از روزی بگویم که ششمین نور از خاندان پاک تو در زمین درخشید؛ آن هم درست در روز میلاد تو. امام ششم، امام جعفر صادق (ع) آمد.
روز میلاد تو نور باران تر شد. مسلمانان دوباره فرصتی
مجلات دوست کودکانمجله کودک 36صفحه 4