مجله کودک 104 صفحه 10

مدرسه دوست محمدرضا یوسفی مدرسه ما بچههای مدرسه ما خیلی نابغهاند. مدرسه ما زنگ ندارد. اصلاً ناظم و مدیر ندارد. بچهها خودشان سر ساعت به کلاس میروند و به موقع از کلاس بیرون میآیند. کسی به بچهها نمیگوید: «درس بخوانید!» آنها تکلیف خودشان را خوب خوب بلدند. در مدرسه ما کسی شلوغکاری و شیطنت نمیکند. همه ساکت و صبورند. اصلاً کسی نمره صفر نمیگیرد، همه نمرهها بیست و عالی هستند. من که تا به حال ندیدهام کسی غایب شود. اصلاً کسی معنی غیبت را نمیفهمد. در اینجا کسی تنبیه نمیشود، باور کنید. بچهها بلد نیستند کلمه «تنبیه» را بنویسند! تنها اشکال مدرسه ما این است که کسی، کسی را دوست ندارد و همه مثل روبات هستند، به «مدرسه روباتها» خوش آمدید، بفرمایید! درس حفظی معلم تاریخ گفت: «تاریخ را باید فهمید، نه این که حفظ کرد!» معلم علوم گفت: «مگر علوم را حفظ میکنند؟، باید آن را فهمید!» معلم فارسی گفت: «حفظ، حفظ، حفظ، فارسی را که حفظ نمیکنند، میفهمند!» من دانشآموز حرفشنویی هستم. همه حرفهای معلمها را حفظ میکنم. حتی جمله «همه چیز را باید فهمید!» را هم حفظ کردهام. اگر همه چیز را حفظ نکنم، شاگرد اول نمیشوم، میشوم؟ من همه چیز را از حفظم، اصلاً اسم من رسول حفظیست. میفهمید، شما هم فهمیدن را حفظ میکنید؟