مجله کودک 309 صفحه 11

گفتید از نوجوانی وارد این کار شدید ؟ من از پنج سالگی با عکاسی آشنا شدم . خاله ام به نام یاس به همراه همسرش آتلیه داشتند و عکاسی می کردند و من هم همواره در عکاسی آنها می پلکیدم و وول می خوردم . در کودکی با فضایی تاریکخانه آشنا شدم و ظاهر شدن تدریجی تصویر روی کاغذ مجذوبم کرد . حیرت آور بود . شکل گرفتن و پدیدار شدن آرام تصویر روی کاغذ عکاسی موجب بُهتم شد . از همان موقع راهم مشخص بود . در نوجوانی کارم را بعنوان پادو در یک عکاسی شروع کردم . یعنی دقیقاً چه کار می کردید ؟ پادویی ، بیشتر کارم نظافت عکاسی بود ، جاروکشی . در این مقام خیلی که بهت اعتماد می کردند اجازه می دادند تا عکس ها را بشویی ، یا لبه هایش را قیچی کنی و یا اینکه پشت آنها مُهر بزنیم و یا شماره عکس را بنویسیم . اما من سَرِ بی قراری داشتم ، کار را دزدیدم . دزدی کار خوبی است ؟ این نوع دزدی کار بدی نیست . خوب به دست عکاس نگاه می کردم تا ببینم چه می کند ؟ عکس های نمونه و یا خراب شده و تکه پاره هایی که باید دور انداخته می شد را جمع می کردم و به خانه می بردم و از شب تا نزدیک صبح بر روی آنها کار می کردم . یک فیلم روتوش شده را پاک می کردم و دوباره آنرا روتوش می کردم و صدها بار پاکش می کردم و دوباره رتوش اش می کردم . خستگی ناپذیر تمرین می کردم . هیچکس این کار را به من یاد نداد و خودم با تمرین و آزمون و خطا سعی کردم تا آنرا یاد بگیرم . متوجه هم نبودم که این همه تمرین دستم را حسابی به کار انداخته و ماهرم کرده تا اینکه یک روز که برای کار به یک عکاسی رفته بودم پرسید چه کاری بلدم و من گفتم پادویی . گفت کار دیگری بلد نیستی ؟ و من گفتم کمی هم روی عکس رتوش تمرین کرده ام . نمونه ای به من داد تا آنرا رتوش کنم و از نتیجه کارم حیرت کردند . اما از آنجا که من همیشه دنبال بهترین بودم هیچوقت در یک جا بند نمی شدم .بعد از کلی تحقیق پی بردم که عکاسی « فرشته » می تواند جای مناسبی برای من باشد اما هر چه به صاحب آنجا تلفن می کردم مرا نمی پذیرفت . اما من خیلی سمج بودم و هر هفته تماس می گرفتم تا اینکه عاقبت روزی مرا خواست تا نمونه کارم را ببیند . کارم را که دید خوشش آمد و قبول کرد تا استخدامم کند اما مشروط به اینکه گاهی موج های سطح آب اقیانوس به ارتفاع چندین متر می رسند . به این پدیده « سونامی » گفته می شود که سبب خسارت زیادی در سواحل اقیانوس ها می شود .