ن‍ق‍ش و کارکرد روح‍انیت در ت‍ح‍ولات اج‍ت‍م‍اعی از دیدگ‍اه ام‍ام خ‍مینی (س)

‏‏چکیده‏

‏‏در بخش نخست پژوهش حاضر، به مبانی نظری و ‌اندیشه‌های امام (ره) پرداخته شده است که در چهار مقوله هستی‌شناسی، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و راه‌شناسی مورد بررسی قرار گرفته است و طی آن تلاش به عمل آمده تا تأثیر مبانی نظری و دیدگاه‌های ‌ایشان در جهت‌گیری‌های‌یشان به تصویر کشیده شده است. در ادامه با اشاره به ابعاد شخصیتی امام (ره) در مقولات علمی‌، سیاسی، اخلاقی و مدیریت و رهبری، وجه تمایز و بلکه امتیاز‌ات‌شان نسبت به عالمان و‌ اندیشمندان دیگر،"جامعیت" ‌ایشان در ابعاد مختلف بیان شده است. به‌طوری که همین جامعیت، ‌ایشان را در طول اعصار گذشته و عصر کنونی از دیگران ممتاز ساخته است و همه ‌این‌ها نشان از رفعت دیدگاه‌ها و نظریات امام (ره) می‌باشد که ‌ایشان را در چنین جایگاهی قرار داده است. حضرت امام (ره) در مدیریت و رهبری ‌این نهضت و مسائل دوران ده ساله بعد از انقلاب، در همه احوال و در تمام جریانات و مسائل ـ اجتماعی، مؤید به تأییدات الهی بودند و گویی یک دست غیبی در تمام‌ این مسائل، ‌ایشان را هدایت و پشتیبانی می‌کردند و تنها چیزی که ‌ایشان را در تمام ‌این جریانات به حرکت وامی‌داشت انجام وظیفه بود، نه چیز دیگری. امام (ره) جایگاه روحانیت را یک جایگاه خطیر و با اهمیت می‌دانستند. بخصوص بعد از انقلاب که روحانیت در حکومت مشارکت داشت و در واقع دوران حاکمیت دین و ارزش‌های الهی است. ایشان بارها بر‌این نکته اشاره می‌کردند که اگر در ‌این دوران با کارهای خلاف برخی روحانیون، روحانیت شکست بخورد، شکست آنان به شکست اسلام و دین منجر خواهد شد. امام خمینی (ره)، با الهام از فرمایشات ائمه اطهار (ع) و بزرگان دین معتقد بودند که دین منحصر به امور فردی و شخصی نمی‌باشد، بلکه دین و شریعت آمیخته به سیاست و مصالح و مفاسد امت اسلام است و هر گاه ‌این دو از همدیگر جدا شدند، هر دو به ابتذال و نابودی کشیده شدند. در‌ اندیشه ‌ایشان تز اسلام منهای روحانیت، مثل طب بدون طبیب، نظریه‌ای انحرافی دانسته شده که از سوی برخی روشنفکران مطرح شده است و اگر زمانی اسلام از روحانیت و متخصصان در علوم اسلامی ‌خالی شود، همان روز، روز شکست و نابودی اسلام است. امام (ره) در طی بیاناتی که در طول حیات پربار خود داشتند، بارها روحانیت را به ‌این نکته توجه دادند که آسیبی که از طرف روحانیت بر پیکره اسلام و نظام جمهوری اسلامی ‌و خود روحانیت وارد می‌شود به مراتب خطرناک‌تر از آسیبی است که از طرف دیگر اقشار جامعه وارد می‌شود. و در بیان آسیب‌ها و آفت‌های روحانیت، حب مال و ریاست را از بزرگترین آفت‌ها برای روحانیت برمی‌شمارند.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎