امام خمینی برای مراکز تعلیم و تربیت و به ویژه دانشگاه ها اهمیت خاصی قائل بودند. از نظر امام دانشکاه و دانشگاهیان در تبیین مسیر سعادت و یا شقاوت ملت ها نقش اساسی و بارز دارند. چنانچه با محوریت تعلیم و تربیت در فرازی از وصیت نامه سیاسی-الهی خویش چنین می فرمایند:
« از امور بسیار با اهمیت و سرنوشت ساز مسئله مراکز تعلیم و تربیت از کودکستانها تا دانشگاهها است که به واسطه اهمیت فوق العاده اش تکرار نموده و با اشاره می گذرم. باید ملت غارت شده بدانند که در نیم قرن اخیر آنچه به ایران و اسلام ضربه مهلک زده است قسمت عمده اش از دانشگاهها بوده است. اگر دانشگاهها و مراکز تعلیم و تربیتِ دیگر با برنامه های اسلامی و ملی در راه منافع کشور به تعلیم و تهذیب و تربیت کودکان و نوجوانان و جوانان جریان داشتند، هرگز میهن ما در حلقوم انگلستان و پس از آن امریکا و شوروی فرو نمی رفت و هرگز قراردادهای خانه خراب کن بر ملت محروم غارتزده تحمیل نمی شد و هرگز پای مستشاران خارجی به ایران باز نمی شد و هر گز ذخائر ایران و طلای سیاه این ملت رنجدیده در جیب قدرتهای شیطانی ریخته نمی شد...»
حساسیت امام نسبت به دانشگاه ها و مراکز تعلیم و تربیت و محتوای آموزشی آن به حدی بود که بلافصله پس از پیروزی انقلاب به منظور انجام انقلاب فرهنگی و ایجاد تحول محتوایی و معنایی در دانشگاهها دستور تعطیلی موقت دانشگاهها را صادر فرمودند. از نظر امام خمینی(س) علم و دانش «فی نفسه» ارزش نیست، کما اینکه خود ممکن است «حجاب» باشد. از نظر ایشان آنچه علم و دانش را ارزشمند می کند علم همراه با تهذیب نفس و تزکیه است.
بنابراین از دیدگاه امام خمینی(س) دانشگاه ها و مراکز تعلیم تربیت در صورتی می توانند مراکز انسان سازی باشند که علاوه بر علم و دانش به تهذیب نفس تربیت اخلاقی و روحی انسان ها بپردازند و فقط در این صورت است که جوامع اصلاح شده و بشر سیر سعادت را طی خواهد نمود. از نظر آن حضرت اگر چنین اتفاقی بیافتد منتج به تأمین منافع کشور خواهد شد و دست استعمارگران و سلطه طلبان که معمولاً از طریق مراکز دانشگاهی و دانشگاهیان به دلیل محوریت در تمدن سازی و دارا بودن مهم ترین نقش در توسعه و پیشبرد کشورها، به سوی ملت ها دراز می شود، کوتاه و در این مسیر استقلال و منافع ملی کشورها نیز تأمین خواهد شد.
.
انتهای پیام /*