سیرت

‏‏طبق برنامه هفتگی یک بار نوار کامل قلب از امام گرفته می شود تا‏‎ ‎‏چنانچه تغییراتی را نشان بدهد، گروه در جریان آن قرار گیرد و احیاناً‏‎ ‎‏کارهای پیشگیرانه به عمل آید. امروز یکی از همان روزهاست که‏‎ ‎‏بناست از قلب امام نوار گرفته شود. آقای دکتر پورمقدس به اتفاق‏‎ ‎‏یکی از پرستاران به طبقه پایین می روند. به دلیل حضور افرادی از‏‎ ‎‏اعضای دفتر، حاج احمد آقا و علی کوچولو ـ نوه امام ـ در آنجا، دکتر و‏‎ ‎‏پرستار دقایقی را به انتظار می مانند تا اتاق خلوت شود و کارشان را‏‎ ‎‏شروع کنند. در این بین علی کوچولو مشغول بازی با امام است او‏‎ ‎‏دستمالی را مچاله می کند و به سمت امام پرتاب می کند، امام نیز آن را‏‎ ‎‏برمی دارند و به سوی علی می اندازند. گویا علی به تقلید از‏‎ ‎‏ملاقات کنندگان که پارچه یا دستمالی را برای تبرّک به سمت امام‏‎ ‎‏می اندازند، او نیز این کار را انجام می دهد. دقایقی بدین منوال سپری‏‎ ‎‏می شود. سپس افراد حاضر آنجا را ترک می کنند و نوار قلب هم گرفته‏‎ ‎‏می شود. هنگامی که پزشک و پرستار به اتاق خود برمی گردند متوجه‏‎ ‎‏می شوند که اصل قضیه، یعنی نوار گرفته شده را در اتاق امام جا‏‎ ‎‏گذاشته اند؛ به ناچار همکارمان آقای سیرتی مجدداً به طبقه پایین‏‎ ‎‏می رود و علی رغم اینکه افرادی از خانواده امام آنجا هستند، اجازه‏‎ ‎‏ورود می گیرد و داخل می شود، او به محض داخل شدن متوجه امام‏‎ ‎‏می شود که با اشاره دست، نوار را به او نشان می دهند و ایشان‏‎ ‎‏به راحتی آن را برمی دارد و ضمن خداحافظی خارج می شود. یکی از‏
‏‎

‎‏خانمها از امام می پرسد که ایشان کی هستند؟ امام در جواب‏‎ ‎‏می گویند: ایشان آقای سیرتی هستند. سیرت دارند. همکار ما‏‎ ‎‏متعجب و خوشحال می شود از آن جهت که هرگز تصورش را نمی کرد‏‎ ‎‏امام او را به اسم بشناسند و از او و اسم او به نیکی یاد کنند.‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎