ما باید مردم را با توحید آشنا کنیم، علمای اعلام باید مردم را با توحید آشنا کنند، با معارف الهی آشنا کنند. «أَ لغیرک مِنَ الظُهُور ما لَیسَ لَک»؛ دعای عرفه حضرت سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- «متی غِبْت حتی تحتاج الی» چه. قرآن هم همین است، هر کدام یک زبانی دارد. قرآن نازل شده تا اینجا رسیده است و ادعیه ائمه ما- علیهم السلام- به حسب تعبیر بعض مشایخ، «قرآن صاعد» است و هر چه مسائل بخواهید، در ادعیه هست. زبان ادعیه با زبان عادی‏ای که احکام می‏خواهند بگویند دوتاست. زبان ادعیه با زبان فلسفه هم دوتاست، با زبان عرفان علمی هم دوتاست، یک زبان دیگری است ما فوق اینها، منتها زبان فهم می‏خواهد، باید کسانی که آن زبان را می‏فهمند توجه کنند. قرآن یک نعمتی است که همه ازش استفاده می‏کنند، اما استفاده‏ای که پیغمبر اکرم می‏کرده است از قرآن، غیر استفاده‏ای است که دیگران می‏کردند. انّما یعرف القرآن من خُوطِبَ به، «4» دیگران نمی‏دانند، ماها یک ذره‏ای، یک چیزی، یک خیالاتی پیش خودمان داریم، آن که قرآن برش نازل شده می‏داند چیست، چه جور نازل شده، کیفیت نزول چیست، چه مقصد در این نزول است و محتوا چیست و غایت این کار چیست، او می‏داند. آنهایی هم که به تعلیم او تربیت شده‏اند، آنها هم برای خاطر تربیت او می‏دانند. هنر انبیا این بوده است که مسائل را، مسائل دقیق عرفانی را با یک لفظی می‏گفتند که هر کسی یک جوری ازش، خودش می‏فهمیده، ولی واقعش مال آنهایی است که بالاتر از این افقشان است، و این هنر در قرآن از همه جا بالاتر است و در ادعیه هم هست. صحیفه امام، ج‏19، ص: 355

. انتهای پیام /*