همایش روز ملی خلیج فارس عصر امروز(دوشنبه ۱۰ اردیبهشت ماه) با سخنرانی ناخدا هوشنگ صمدی و ابراهیم متقی در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران برگزار شد.
حضرت امام خمینی در پاسخ به این جمله خبرنگار فرانسوی که «مسلّم است که رژیم در پی آشتی است و جداً در آرزوی بازگشت شما به ایران است» صراحتا فرمودند «تا وقتی شاه در ایران است، من به ایران بازنمی گردم.» سخنی که چند ماه بعد پس از خروج شاه از کشور آن را عملی کردند.
سید مصطفی در دوران مبارزات پدر بزرگوارش چه در مبارزات سال 42 و چه پس از آن تا تبعید و در دوران تبعید در کنار پدر بود؛ و سرانجام پس از 47 سال زندگی پر از تلاش و مبارزه در سحرگاه یکشنبه 1 / 8 / 1356 در نجف به طور ناگهانی و مرموز در خانه خود درگذشت و پیکرش پس از انتقال به کربلا و غسل با آب فرات و طواف بر گرد حرم حضرت حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع)، در نجف در ایوان مطهر حضرت علی(ع) مجاور قبر علامه حلی به خاک سپرده شد.
روزهای پایانی مهرماه ۵۷ در حالی سپری می شود که مردم تظاهرکننده در سراسر کشور، در شعارهای خود، فریاد «اللّه اکبر ـ خمینی رهبر» سر می دهند و «استقلال، آزادی ـ جمهوری اسلامی» را طلب می کنند و همین شعارها توسط خبرنگاران اعزامی به خبرگزاریهای بزرگ جهان مخابره می شود.
آداب الصلوة، شرحی است مبسوط بر آداب و اسرار معنوی نماز، و سرشار از نکات اخلاقی و عرفانی که به زبان فارسی نوشته شده است.
از ویژگیهای انقلاب اسلامی که امام از پیش از 15 خرداد 1342 تا پیروزی قیام، و پس از آن تا لحظۀ ارتحال، همواره بر آن تأکید داشتند، توجه به ارزشهای معنوی و اخلاقی جامعۀ انقلابی بود. نهضت امام خمینی (س)، پیش از آن که یک حرکت سیاسی علیه نوعی از نظامهای حکومتی باشد، یک انقلاب واقعی در ارزشهای حاکم بر جامعه بود.
ازطرف رئیس جمهور فرانسه، پیام آوردند که اگر بخواهید در فرانسه بمانید حق صحبت کردن علیه دستگاه شاه را ندارید؛ حق مصاحبه هم ندارید. امام بلافاصله دکتر حبیبی را صدا کرد تا به آنها بگوید که: ما فکر می کردیم فرانسه کشور آزادی است.
امام خمینی در روز 21 مهر 1357 در جمع دانشجویان مقیم فرانسه فرمودند: اگر چنانچه یک ملتی ایستاد و حق خودش را خواست، سرنیزه نمی تواند جلویش را بگیرد؛ سرنیزه اصلًا قدرت ندارد با گوشت طرف بشود... تمام قدرتهای عالم جمع بشوند، وقتی یک ملتی گفت من این کار را نمی خواهم، نمی توانند تحمیلش کنند.
خواهران و برادران عزیز! صبور باشید و سستی و ضعف از خود نشان ندهید؛ راه شما راه خدا و اولیای خدا است. خون شما در راهی می ریزد که خون پیغمبران و امامان و اصحاب صلاحیت دار آنان ریخته شد.
امام خمینی(س) یک روز پس از ورود به پاریس جزییات برخورد خود با مقامات عراقی و کویتی و سپس سفر به پاریس را تشریح کرده ضمن آن فرمودند که: مقامات عراق به من هشدار دادند که به دلیل روابطی که با رژیم ایران دارند، نمی توانند فعالیتهای مرا تحمل کنند. من به آنها پاسخ دادم که اگر شما مسئولیتهایی نسبت به حکومت ایران داشته باشید، من هم در برابر اسلام و ملت ایران مسئولم و باید به وظیفۀ الهی و معنوی خود عمل کنم.
نمی دانم ائمه جماعات حرمین شریفین از اسلام چه برداشت کرده اند و از حج بیت الله الحرام، که سر تا سر آن مشحون به سیاست، و سرّ جعل آن قیام انسانها به قسط و رفع ستمگریها و چپاولگریهاست، که سیاست کلی انبیای عظام و خصوص حضرت رسول خاتم است چه فهمیده اند که زائرین حرمین شریفین را به اسم اسلام از دخالت در سیاست و حتی از شعار علیه اسرائیل و امریکا منع می کنند.
در روز ۱۷ مهر ماه سال ۱۳۶۰ مطابق با عید سعید قربان با حضور امام خمینی و جمع زیادی از مسئولین عالی رتبه، علما و شخصیت های سیاسی و فرهنگی و نظامی و مردم و خانواده های شهدا، مراسم تنفیذ حکم سومین رئیس جمهوری اسلامی ایران برگزار گردید.
در زیارت های مخصوصه حضرت اباعبدالله مثل اربعین، عرفه، عاشورا، اول رجب، نیمه رجب، نیمه شعبان در بعضی از این زیارت ها جمعیت زیادی شرکت می کنند و اصلاً نمی شود گفت چقدر جمعیت حضور دارد. از بصره، شام و تمام اطراف و اکناف عراق می آیند. امام هم برای این زیارت های مخصوصه به کربلا می رفت و حتماً روزی دو مرتبه هم به حرم مشرف می شد آن هم با آن جمعیت و معمولاً کسی که همراه امام به حرم می رفت ـ هم در نجف و هم در کربلا ـ آقای فرقانی یا آقای قرهی بود و البته بیشتر اوقات آقای فرقانی با امام می رفت و گوشه ای می نشست تا وقتی که امام زیارتش را تمام کند و نمازش را بخواند بعد دوباره با هم از حرم خارج می شدند. اگر عده ای می خواستند دنبال امام بروند، امام مخالفت می کردند؛ حتی می ایستادند تا آن ها برگردند، بعد می رفت. ایام عاشورا امام تا هفتم نجف بود و هر روز قبل از ظهر زیارت عاشورا می خواند. بعد یک ساعت و پنج شش دقیقه در حرم حضرت امیر(ع) بالای سر می نشست و بعد نماز می خواند و به منزل باز می گشت. بعد از هفتم به کربلا می رفت. کربلا که بود در حرم حضرت اباعبدالله زیارت عاشورا می خواند. عصر سیزدهم از کربلا حرکت می کرد و به نجف می آمد. این روش امام در زیارت بود و هیچ زیارتی از او ترک نمی شد.
اواخر ماه مبارک رمضان چند نفر از صاحب منصبان عراق خدمت امام رسیده، گفتند: ما در برابر دولت ایران تعهداتی داریم که بر اساس آنها نمی توانیم به شما اجازه فعالیت سیاسی بدهیم. امام فرمودند: شما در برابر دولت ایران تعهداتی دارید من هم در برابر ملت ایران تعهد دارم که نمی توانم دست از فعالیت سیاسی بردارم. اگر ممانعت کنید و نگذارید در اینجا کارم را انجام دهم از عراق خواهم رفت. خیال نکنید من به نجف و کربلا چسبیده ام، خیر، خمینی هر جا برود آنجا را کربلا و نجف می کند
در نجف رسم بر این بود که در ایام اربعین حسینی جمع زیادی از علما و طلاب با پای پیاده به طرف کربلا حرکت می کنند و شب اربعین خودشان را به حرم مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) می رسانند. من در مدتی که نجف بودم یک بار توفیق نصیبم شد که این مسیر را با پای پیاده طی کنم و این در سال اول حضور من در نجف بود؛ زیرا در سال دوم ما اتفاقاً همزمان با ایام اربعین حسینی وارد بصره شدیم و سپس از آنجا با ماشین به طرف کربلا حرکت کردیم و شب اربعین در حرم مطهر حضرت امام حسین (ع) بودیم؛ بنابراین در آن سال پیمودن این راه با پای پیاده میسر نشد؛ اما در سال اول به همراه حاج آقا مصطفی خمینی و جمعی دیگر از دوستان تصمیم گرفتیم که با پای پیاده به کربلا برویم. فاصله نجف تا کربلا در حدود دوازده فرسنگ است که در آن زمان با اینکه جاده چندان مناسبی هم نداشت ماشین ها یک ساعته این مسیر را می رفتند ولی طی این راه با پای پیاده به خاطر توقف های زیادی که پیش می آمد تقریباً دو روز و گاهی سه روز طول می کشید علت توقف هم این بود که بر سر راه بعضی از سران عشایر و قبایل بزرگ عرب و صاحبان موکبها و هیأتها منازلی ساخته بودند و یا حسینیه هایی با چادرهایشان برپا کرده بودند و به جهت علاقه شان به خاندان عصمت و طهارت (ع) بخصوص حضرت سیدالشهدا (ع) از زائران آن حضرت به گرمی استقبال و پذیرایی می کرد
آیت الله سید عباس خاتم یزدی در خاطره ای بیان می کند: حضرت امام تمام زیارت های مخصوصه ای که در کربلا وارد بود، می خواندند: زیارت عاشورا، اربعین، عرفه، اول رجب، نیمه رجب، نیمه شعبان و ... هیچ یک از این دعاها از امام ترک نمی شد. از نجف تا کربلا حدوداً سه فرسخ راه است، حضرت امام از روز هفتم تا سیزدهم محرم در کربلا می ماندند و همه اعمال وارده را انجام می دادند، و عصر روز سیزدهم از کربلا به نجف باز می گشتند
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.