از دیده‌ی عاشقان نهان کی بودی؟فرزانه‌ی من! جُدا ز جان کی بودی؟طوفان غمت ریشه‌ی هستی بر کندیارا! تو بُریده از روان ...
غیر از در دوست در جهان کی یابی؟جز او، به زمین و آسمان کی یابی؟او نور زمین و آسمانها باشدقرآن گوید، چنان نشان کی یابی؟
ای دوست! به عشق تو دُچاریم همهدر یاد رُخ تو داغداریم همهگر دور کُنی یا بپذیری ما رادر کوی غم تو پایداریم همه.بهمن 1363
ای مهر! طلوع کن که خوابیم همهدر هجر رُخت، در تب و تابیم همههر برزن و بام از رُخت روشن و ماخُفّاش وشیم و در حجابیم همه .اسفند 1363
برخیز که رهروان به راهند همهپیوسته به سوی جایگاهند همهآنجا که بجُز دوست ز کس یادی نیستافسرده دلان، رویْ سیاهند همه.26 تیر 1363
این شیفتگان که در صراطند همهجوینده‌ی چشمه‌ی حیاتند همهحق می‌‌طلبند و خود ندانند آن رادر آب به دُنبال فُراتند همه.اردیبهشت 1363
یا رب! نظری ز پاکبازانم دهلُطفی کُن و ره به دلنوازانم دهاز مدرسه و خانقهم باز رهانمجنون کُن و خاطر پریشانم ده.اسفند 1363
ای پیر! مرا به خانقه منزل دهاز یاد رُخ دوست، مُراد دل دهحاصل نشد از مدرسه جُز دوری یارجانا! مددی به عُمر بی‌‌حاصل ده.بهمن 1363
فاطی! تو و حقِّ معرفت یعنی چه؟دریافت ذات بی صفت یعنی چه؟[1]ناخوانده «الف» به «یا» نخواهی رَه یافتناکرده سلوک، مُوهبت یعنی چه؟خرداد ...
ای مُرغ چمن! از این قفس بیرون شوفردوس تو را می‌‌طلبد، مفتون شوطاووسی و از دیار یار آمده‌ای‌یادآور روی دوست شو، مجنون شو.14 اسفند 1363
فرزانه شو و، ز فرّ خود غافِل شواز علم و هُنر گریز کُن، جاهِل شوطی کن ره دیوانگی و بی خردی‌یا دوست بخواه، یا بُرو عاقِل شو.12 اسفند 1363
ای یاد تو مایه‌ی غم و شادی من!سرو قد تو نهال آزادی منبردار حجاب از رُخ و رو بگُشای!ای اصل همه خراب و آبادی من.اسفند 1363
ای عُقده گشای دل دیوانه‌ی من!ای نور رُخت چراغ کاشانه‌ی من!بردار حجاب از میان، تا یابدراهی به رُخ تو چشم بیگانه‌ی من.اسفند 1363
ای شادی من، غُصّه‌ی من، ای غم من!ای زخم درون من و، ای مرهم من!بنما نظری به ذرّه‌ای بی مقدارتا بر سر آفاق رود پرچم من.اسفند 1363
فاش است به نزد دوست راز دل منآشفته دلیّ و رنج بیحاصِل منطوفان فزاینده‌ای اندر دل ما استیا رب! ز چه خاکی بسرشتی گِل من18 اسفند 1363
طاووس هما! سایه فکن بر سرِ منیاری کُن و برگُشای بال و پر منفریادرس از قید خود آزادم کُن!از اختر خود، نیک نما اختر من!اسفند 1363
ای پیر! بیا به حق من پیری کُنحالم دِه و دیوانه‌ی زنجیری کُناز دانش و عقل، یار را نتوان یافتاز جهل، در این راه مددگیری کُن.اسفند 1363
ای پیر خرابات! دل آبادم کُناز بندگی خویشتن آزادم کُنشادی بجُز از دیدن او، رَنج بودشادی بزدای از دلم، شادم کُن.بهمن 1367