اول آبان ماه سال ۵۶ بود. خبری دهان به دهان میان کوچه پس کوچه های نجف تکثیر می شد. خبر این بود: پسر حاج آقا روح الله از دنیا رفته است. وجودش را تاب نیاورده بودند و او را به شهادت رسانده بودند.
یکی از ویژگیهای امام که شاید کمتر روی آن کار شده باشد، این است که ایشان سعی داشت حرکت های مذهبی را در جهت صحیح خودش هدایت کند. مِن جمله سینه زنی های معروفی که در چاله میدان بود و سردسته اش طیب و رمضان یخی معروف بودند. این با عظمت ترین و شلوغ ترین دسته ای بود که از میدان سلطان جنوب شهر راه می افتاد و عَلَم و کُتَل و... به وسیله گنده لاتهای آن زمان حمل می شد
آیت الله سید محمدعلی قاضی طباطبایی در دهم آبان سال ۵۸ به دست گروهک تروریستی فرقان به شهادت رسید. خاطره زیر به مناسبت شهادتش منتشر می شود:
مرحوم آیت الله واعظ زاده خراسانی خاطره جالبی از روزی که به جای گوش دادن به درس، حواسش به اتفاقات بیرون از کلاس بوده و واکنش امام تعریف کرده است.
حجت الاسلام والمسلمین محمد حسن اختری که از قم خود را به نجف رسانده بود، در خاطراتش به ورود امام به عراق اشاره کرده است.
ایشان آیت الله بوده و از نظر علمی جامع علوم عقلی و نقلی و جامع آنها با سیاست اسلامی، در سن جوانی شد و به مقام و جایگاهی (بس والا) رسیده. او از نوادر زمان ما، بلکه از نوادر زمان ها و أعصار بوده است. هم صادق القول بوده و هم حسن نیت داشته است. با کمال زیرکی و هوشیاری، به نفوس آگاهی داشت. او سهم فراوانی در انقلاب اسلامی و حوادث آن داشته و در مشکلات و گرفتاری های روزگار صابر و بردبار بوده است.
حاج آقا مصطفی خمینی در اول آبان ماه سال ۵۶ در نجف اشرف و به طرز مشکوکی به شهادت رسیدند.
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.