... ما باید فکر این معنا باشیم که ما تلخیها و شیرینی ها داشتیم. اما تلخی هایی که داشتیم برای این است که، ما معارفمان ناقص است. شما ملاحظه کنید که بهترین خلق اللَّه در عصر خودش، حضرت سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- و بهترین جوانان بنی هاشم و اصحاب او شهید شدند و از این دنیا رفتند با شهادت، لکن وقتی که در آن مجلس پلید یزید صحبت می‏شود، حضرت زینب‏- سلام اللَّه علیها- قسم می‏خورد که‏ ما رَایْنا الّا جَمیلًا؛[۱] رفتن یک انسان کامل، شهادت یک انسان کامل در نظر اولیای خدا جمیل است، نه برای اینکه جنگ کرده و کشته شده، برای اینکه جنگ برای خدا بوده است، قیام برای خدا بوده است. اگر این معنا را تزریق کنند این میهمانهای ما، این میهمانهای عزیز ما در مملکتهایی که می‏روند به مردم بگویند که جوانهای ایران با انگیزه دارند خودشان را به جبهه می‏رسانند و به شهادت، و شهادت را فوز عظیم می‏دانند. این شهادت فوز عظیم دانستن نه از باب اینکه کشته شدن است، خوب، کشته شدن، طرف ما هم کشته می‏شود، از باب این است که این انگیزه برای اسلام است. وقتی انگیزه برای اسلام شد، دیگر لذت دارد نه غم، منتها ما چون ناقص هستیم و نرسیدیم به آن مقامی که باید برسیم، از این جهت تلخی داریم‏ [۱] -« ما جز زیبایی چیزی ندیدیم».

صحیفه امام، ج‏۲۰، ص: ۲۰۴


. انتهای پیام /*