عناوین کل مطالب

شادی

ای‌ پیر خرابات! دل آبادم کُناز بندگی‌ خویشتن آزادم کُنشادی‌ بجُز از دیدن او، رَنج بودشادی‌ بزدای‌ از دلم، شادم کُن.بهمن 1367 

سایه

ای‌ فرّ هُما! بر سر من سایه فکنفریادرس و وجودم از پایه فکنطوقی‌ که به گردنم فکنده‌ست هوسیارا! تو به گردن فرومایه فکناسفند 1363

جمال مُطلق

فاطی‌! ز علایق جهان دل برکناز دوست شدن به این و آن دل برکنیک دوست که آن جمال مطلق باشدبگزین تو و از کون و مکان دل برکن.اردیبهشت 1363

مفتون

دیوانه شو، این عِقال از پا واکُنطاووس! ز جلوه زاغ را رُسوا کُنحال دل عقل را، دیوانه مپرسمفتون عقال و عقل را پیدا کُن.14 اسفند 1363

دور فکن

فرهاد شو و تیشه بر این کوه بزناز عشق، به تیشه ریشه‌ی‌ کوه بکنطور است و جمال دوست، همچون موسی‌ٰیاد همه چیز را جُز او دور فِکن.

اسیر

فخر است برای‌ من، فقیر تو شدناز خویش گُسستن و اسیر تو شدنطوفان‌زده‌‌ی‌ بلای‌ قهرت بودنیکتا هدف کمان و تیر تو شدن.14 اسفند 1363

بیدار شو!

غیر ره دوست کی‌ توانی‌ رفتن؟جز مدحت او، کجا توانی‌ گفتن؟هر مدح و ثنا که می‌کنی‌ مدح وی‌ استبیدار شو ای‌ رفیق! تا کی‌ خفتن؟اردیبهشت 1363

مستی

سرمست ز باده‌ی‌ تو خواهم گشتنبیهوش فتاده‌ی‌ تو خواهم گشتناز هوش گُریزانم و از مستی‌ مستتا شاد ز داده‌‌ی‌ تو خواهم گشتن.اسفند 1363

راحتِ دل

ای‌ یاد تو راحت دل درویشان!فریاد رسان مُشکل درویشان!طُور و، شجر است و، جلوه‌ی‌ روی‌ نگار[1]یاران! این است حاصِل درویشان.14 اسفند 13631- ناظر به آیه ی 143 سوره ی اعراف است.

پناهی نرسید

ای‌ پیر! مرا به خانقاهی‌ برسانیاران همه رفتند به راهی‌ برسانطاقت شدم از دست و پناهی‌ نرسیدفریاد رسا! پناهگاهی‌ برسان.14 اسفند 1363

طور

ای‌ دوست! مرا خدمت پیری‌ برسانفریاد رَسا! به دستگیری‌ برسانطور است هوس در این ره دور و درازیاری‌ کُن و یار خوش ضمیری‌ برسان.اسفند 1363

خورشید جهان

بیدار شو ای‌ یار! از این خواب گرانبنگر رُخ دوست را به هر ذرّه عیانتا خوابی‌ در خودی‌ّ خود پنهانی‌خورشید جهان بُود ز چشم تو نهان.

شمعِ محفل

ای‌ روی‌ تو شمع محفِل بیماران!وی‌ یاد تو مرهم دل بیماران!بر بستر مرگ ما، طبیبانه بیاای‌ دید تو حلّ مشکِل بیماران!بهمن 1363

جور

از جور رضاشاه، کجا داد کنیم؟زین دیو بَرِ کِه ناله بنیاد کنیم؟آن دم که نفس بُود، ره ناله ببستاکنون، نفسی‌ نیست که فریاد کنیم. 

فکر راه

طاعت نتوان کرد، گناهی‌ بکُنیماز مدرسه، رو به خانقاهی‌ بکُنیمفریاد اَنَاالْحَق، رهِ منصور بودیا رب! مددی‌ که فکر راهی‌ بکُنیم.اسفند 1363

باغ زیبایی

ای‌ روی‌ تو، نوربخش خلوتگاهمیاد تو، فروغ دل ناآگاهمآن سرو بُلند باغ زیبایی‌ رادیدن نتوان، با نظر کوتاهم.اسفند 1363

یاران نظری !

یاران! نظری‌ که نیک‌اندیش شومبیگانه ز قید هستی‌ خویش شومتکبیر زنان رو سوی‌ محبوب کُنماز خرقه برون آیم و درویش شوم.اسفند 1363

قطره

من پشّه‌ام، از لُطف تو طاووس شومیک قطره‌ام، از یم تو قاموس شومگر لُطف کنی‌ پر بگُشایم چو مَلَکآماده‌ی‌ پابوس شه طوس شوم.اسفند 1363

گُناه

تا چند ز دست خویش فریاد کنم؟از کرده‌ی‌ خود، کُجا روم داد کُنم؟طاعات مرا، گناه باید شمری‌پس از گنه خویش، چسان یاد کُنم؟اسفند 1363

واله

گر بر سر کوی‌ تو نباشم چه کنم؟گر واله‌ی‌ روی‌ تو نباشم چه کنم؟ای‌ جان جهان به تار موی‌ تو اسیر!گر بسته‌ی‌ موی‌ تو نباشم چه کنم؟اسفند 1363

مدد نما!

ای‌ دوست! مدد نما که سیری‌ بکُنمطاعت به کناری‌ زده، خیری‌ بکُنمفارغ ز توییّ‌ و منی‌ و سِرّ و علنیاری‌ طلبم، روی‌ به دیری‌ بکُنم.اسفند 1363

آن روز

آن روز که ره به سوی‌ میخانه برمیاران همه را به دلق و مسند سپُرمطومار حکیم و فیلسوف و عارففریادکشان و پای‌‌کوبان بدرم.14اسفند 1363

از دست تو ...

از دست تو، در پیش که فریاد برم؟از دادستان همچو تویی‌ داد برمگر لُطف کُنی‌، نوازیم با نظری‌صاحبنظران را همه از یاد برم.اسفند 1363

یاد

از دست فراقت، برِ کی‌ داد برم؟فریادرس! از تو، به که فریاد برم؟طوفان غمت رشته‌ی‌ هستی‌ بگسیختیاد تو شود، یاد خود از یاد برم.اسفند 1363

کوی دوست

گر بر سر کوی‌ دوست راهی‌ دارمدر سایه‌ی‌ لطف او پناهی‌ دارمغم نیست، که راه رفت و آمد باز استطاعت اگرم نیست، گناهی‌ دارم.اسفند 1363

چه کُنم؟

فرهادم و سوز عشق شیرین دارماُمّید لقای‌ یار دیرین دارمطاقت ز کف رفت و ندانم چه کُنمیادش همه شب در دل غمگین دارم.18 اسفند 1363

بیگانه ی خویش

غرق کمال

آن روز که عاشق جمالت گشتمدیوانه‌‌ی‌ روی‌ بی‌مثالت گشتمدیدم نبود در دو جهان جُز تو کسی‌بیخود شدم و، غرق کمالت گشتم.اسفند 1363

رُسوای تو

پروانه‌ی‌ شمع رُخ زیبای‌ توامدلباخته‌ی‌ قامت رعنای‌ توامآشفته‌ام از فراقت دلبر حُسن!برگیر حجاب من که رُسوای‌ توام.اسفند 1363

دام دل

افتاده به دام شمع، پروانه‌ی‌ دلحاشا! که رها کند غمش خانه‌ی‌ دلمطرود شود ز جرگه‌‌ی‌ درویشاندیوانه وشی‌ که نیست دیوانه‌ی‌ دل.12 اسفند 1363