اسدالله
اسدالله غالب یا شیر خدا لقب حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است .
در تاریخ ادبیات نیز بارها و بارها حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام با نام شیر خدا خوانده شده است .
به این ابیات توجه کنید :
علی آن شیر خدا ، شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب
شهریار
زین مردمان سست عناصر دلم گرفت شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
مولانا
از علی آموز اخلاص عمل شیر حق را دان منزّه از دغل
مولانا
شیر کربلا
در روایات بسیار آمده است که در روز عاشورا شیری خدمت امام حسین علیه السلام آمده و از او برای جنگ با سپاه اشقیا کسب اجازه می کند امّا حضرت این جنگ را تکلیف الهی دانسته و به شیر اجازه شرکت در جنگ نمی دهد .
تصویر این شیر در بسیاری از نقوش عاشورایی کهن و همچنین پرده نگاریها نقش بسته است . در بسیاری از شهر های ایران نیز این رسم وجود دارد که در روز عاشورا فردی لباس شیر پوشیده و در میانۀ میدان عزاداری ، به طور نمادین به دور خیمۀ حضرت ابا عبدالله علیه السّلام چرخ می زند .
در این رسم قدیمی خیمۀ نمادین نیز با اجرای مراسم تعزیه در ظهر عاشورا به آتش کشیده می شود .
شیر و شیر
در گذشته های دور دو کلمۀ شیر به معنای حیوان درنده و شیر به معنای ماحصل زحمت گاو ، به یک شکل تلفّظ نمی شده است . در گذشته شیر به معنای حیوان ، به صورت شِر (کسرۀ کشیده) و شیر به معنای نوشیدنی (با تلفّظ ی به شکل امروزی) تلفّظ می شده است . هم اکنون هم مردم افغانستان و تاجیکستان و فارسی زبانانی که نسبت به لهجۀ تهرانی ، لهجۀ اصیل تری دارند ، شیر جنگل را شِر تلفّظ می کنند . به خاطر همین است که مولانا می گوید :
کار پاکان را قیاس از خود مگیر گر چه ماند در نوشتن شیر و شیر
و به شبیه بودن این دو کلمه در حالت نوشتن تأکید می کند .
در حقیقت مصرع دوم این شعر این طور خوانده می شود :
گر چه باشد در نوشتن شِر و شیر
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 70صفحه 24