مجله نوجوان 86 صفحه 3

سرمقاله ما که دوستش داریم . . . راستی در این دنیا چه افتخاری از این بالاتر که امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را دوست داشته باشیم و چه عبادتی بالاتر از اینکه ظهور نورانی اش را انتظار بکشیم و برای نزدیک تر شدن فرج آسمانی او دعا کنیم ؟ مگر در زیارت عاشورا از خدا نمی خواهیم که در زمان ظهور ما را از همراهان امام منصور قرار بدهد ؟ چه سعادتی از آن بالاتر که در روز میلاد با شکوه مولایمان ، کوچه هایمان را چراغانی کنیم و با چیدن گلدانها در معابر عمومی به خودمان یادآوری کنیم که در هر لحظه و هر ثانیه قدوم مبارکش را انتظار می کشیم ؟ ما مولایما نرا از ته دل دوست داریم و چون دوستش داریم مسئوولیت سنگینی بر دوش ماست . مسئولیت ما این است که آن طوری زندگی کنیم که حضرت می پسندد و آن گونه رفتار کنیم که آبقا امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف از رفتار ما راضی باشد . شادی کردن و جشن گرفتن آن هم برای شخصیت های مقدس آداب خاصی دارد و که به هیچ وجه نباید فراموش شود . مبادا در این روز های مقدس طوری شادمانی کرده باشیم که قلب مبارک آقا از ما گرفته باشد . مبادا با اشتباهاتمان دل حضرت را رنجانده باشیم . مبادا خدایی نکرده به نام شادی برای اهل بیت در کوچه و خیابان های شهر از موسیقیهایی استفاده کرده باشیم که به هیچ وجه در شأن و مقام والای اهل بیت علیهم السلام نیست . مبادا با سر و صدای زیاد در ساعات استراحت دیگران همسایه هایمان را رنجانده باشیم . مبادا به بهانه ی جشن و شادمانی و پخش کردن شیرینی و شربت ، راه عبور ماشین ها را بسته باشیم و یادمان رفته باشد که ممکن است در این ماشینها بیماری در راه رفتن به بیمارستان باشد . و هزار مبادای دیگر که حواسمان به آنها نبوده است ! آیا در روز جشن نیمه شعبان بار دیگر معنای دعای ندبه را مرور کردیم ؟ آیا دعای فرج روی لبانمان زمزمه شد ؟ آیا برای شاد کردن دل آقا به داد بیچار های رسیدیم ؟ آیا دست تنگدستی را گرفتیم ؟ آیا به نماز اول وقت خواندنمان بیشتر توجه کردیم ؟ الان ایام جشن به پایان رسیده است و ایام ماه مبارک رمضان نزدیک است . حالا فرصت خوبی است که فکر کنیم و ببینیم که چه کارهایی کردیم و چه کارهایی نکردیم .