مجله نوجوان 197 صفحه 31

فرقی نمی‏کند. هر دو شغل نوعی خدمت است. ولی ریاست فدراسیون با سرمربی گری تیم خیلی فرق دارد! بله، با هم متفاوت هستند ولی هدف من این است که رشتۀ تکواندو در ایران مدال­آور شود، زیرساختهای آن تقویت شود، روی نوجوانان و نونهالان سرمایه­گذاری شود، استعدادها شناسایی شوند و... پس هدفتان ریاست فدراسیون است؟ هر کس که شرایطش را داشته باشد، می‏تواند رئیس فدراسیون شود. شما شرایطش را دارید؟ هنوز تصمیمی نگرفته‏ام. ولی زمزمه‏هایی شنیده می‏شود. ( می­خندد) در حد همان زمزمه است. فکر می‏کنید عکس­العمل پولادگر (رئیس فدراسیون تکواندو) چگونه باشد؟ شما فکر می‏کنید ناراحت می‏شود؟ به هر حال هادی ساعی چهرۀ برجسته‏ای در عرصۀ ورزش و سیاست است و این در نتیجۀ انتخابات و آرا بی‏تأثیر نیست. به نظرم رأی دهندگان به برنامه‏ها توجه می‏کنند تا مدالهای هادی ساعی. برنامه‏های شما هم خیلی بلندپروازانه است. اگر در بلند مدت انجام شود، خیلی هم بلندپروازانه نیست. مدالی بود که آرزوی داشتنش را داشته باشید و به دست نیاورده باشید؟ همۀ مدالهایی که طلا نشدند، ای کاش طلا بودند ولی آرزویی به دلم نیست. هر آنچه باید به دست می‏آوردم، به دست آوردم. مدال طلای لندن را نمی‏خواستید؟ (مکث می‏کند) مصدومیت خیلی اذیتم می‏کرد. بهتر است مدال طلای لندن را تکواندو کار دیگری تجربه کند. برای من دیگر کافی بود. چرا ترافیک تهران به جای اینکه کمتر شود روز به روز سنگین‏تر می‏شود؟ متأسفم که باید به این موضوع اشاره کنم که ما فرهنگ استفاده از حمل و نقل عمومی را نداریم. برای کوچکترین کار و کوتاه‏ترین مسیر، دوست داریم که از وسیلۀ شخصی خودمان استفاده کنیم. حمل و نقل عمومی هم شبکۀ گسترده‏ای نیست! بله، باید خطوط اتوبوسرانی و مترو را گسترش دهیم. وقتی هادی ساعی در ورزش نباشد، مجبوریم سؤالاتی بپرسیم که ورزشی نیست. به این عواقب هم باید توجه می‏کردید. ( می­خندد) اشکال ندارد. همین که دوستان خوبم (خواننده‏های مجله) بدانند که چگونه از خودروی خود استفاده کنند تا مشکلات شهر حل شود، مثل این است که در آتن یا پکن و یا لندن مدال طلا گرفته‏ام. دو تا مقایسه با هم تناسب ندارد. این عواقب تصمیمی است که گرفتم. البته اصلاً ناراحت نیستم چون به نظرم بهترین کار را انجام دادم. از این پس کمتر با شما مصاحبه می‏کنیم! من همه وقت در خدمت نوجوانان هستم.