مجله نوجوان 197 صفحه 21

مگس سوسک. مگسها هم از آن موجودات اعصاب نورد موذی هستند که لنگه ندارند صدای مگس بسیار قوی‏تر و توی مغز برو‏تر از صدای پشه است. عمراً بدون پشه­کش نمی‏شود مگس را شکار کرد، چون با چشمهای عجیب و غریب و سه بعدی و واید انگل و اسلوموشن نمایی که دارد کوچکترین حرکت را از او دورترین فاصله تشخیص می‏دهد و در می‏رود. مگسها بیشتر ترجیح می‏دهند روی غذا بنشینند و دل آدم از آنجایی که می‏داند مگسها به جز غذا روی چه چیز دیگری نیز دوست دارند بنشینند، به هم می‏خورد. مگسها علاوه بر آنکه اعصاب آدم را می‏نوردند، پدر گاوان و خران باربر را نیز در می‏آورند. اصلاً آنها وسیله‏ای به نام دُم دارند که مگسها را فراری می‏دهد و به وسیلۀ آن می‏توانند آسایش خود را بخرند. گاهی اوقات آدمها آرزو می‏کنند که‏ای کاش دم داشتند! این موجود نیز هم موذی است هم کثیف است، هم چندش­آور است و در عین حال در زمینۀ مخاطب شناسی نیز بسیار موفق عمل می‏کند. سوسک می‏داند که جمعیت زنان بیش از سایر جمعیتها از این جانور چندش انگیز گریزان است. آنها پس از دیدن سوسک حتماً جیغ می‏کشند و یکی از مردان خانواده را صدا می‏کنند تا دخل آن موذی را بیاورد. بدین ترتیب سایر جمعیتها نیز درگیر این موضوع می‏شوند. برخی از سوسکها قدرت پرواز هم دارند. البته این تکنیک بیشتر رعب انگیز است تا اعصاب­نوردانه. گاهی اوقات سوسکها برخی جاها را برای اعصاب­نوردی انتخاب می‏کنند که خیلی خلاقانه و غیر منتظره است. مثلاً داخل دمپایی پنهان می‏شوند یا به داخل کفش میهمانان می‏روند و لایۀ محترمانۀ شخصیت آنها را سوراخ می‏کنند یکی از وجوه اعصاب­نوردانۀ سوسک، دیرمرگی آن است. سوسک بدون سر می‏تواند تا هفت روز زنده بماند و راست راست راه برود. همیشه حضور سوسک غیر منتظره است و از آنجایی که سوسک این مسئله را می‏داند، ناگهان وارد یک جمع می‏شود و همه را غافلگیر می‏کند و تا یک دمپایی پیدا شود و یک فرد شجاع داوطلب شود که آن دمپایی را بر سر سوسک بکوبد، نظم میهمانی به هم خورده است و سوسک به هدفش رسیده است.