حفظ توازن
برادران رایت در سال 1899 به شیوه ای برای حفظ توازن رسیدند تا هواپیما به راحتی بتواند دور بزند. این موفقیت یکی از مهمترین قدمهایی بود که آنها در تکمیل فن پرواز برداشتند. داستان رسیدن به این موفقیت هم در نوع خود خیلی جالب و به این صورت بود که ویلبر به شکل تصادفی موقع دستکاری یک جعبه خالی و با حجم کشیده پی برد که پیچاندن جعبه در امتداد طول آن باعث بالا رفتن یک لبه و پایین رفتن لبه دیگر می شود. او همچنین متوجه شد که اگر همین کار را در مورد بال هواپیما بکند، زاویه برخورد هوا با یک سمت بال بیشتر از زاویه برخوردهوا با سمت دیگر بال خواهد شد و همین باعث بلند شدن هواپیما می شود. ویلبر و ارول این فکر را در سال 1899 با موفقیت به وسیله یک کایت اجرا کردند. این موفقیت آن دو را تشویق کرد تا یک هواپیمای بدون موتور "گلایدر" بسازند. ویلبر و ارول در طول سه سال گلایدر ساختند و آن را در روستایی دور افتاده در سواحل کارولینای شمالی به نم "کیتی هاک" آزمایش کردند. آنها به این دلیل این منطقه را برای پرواز گلایدرها انتخاب کردند که وزیدن دائمی باد به بلندشدن هواپیما کمک می کرد. به علاوه شنهای نرم ساحلی، شدت ضربه زمین را موقع فرود، کمی می کردند.
کسانی که پرواز گلایدرها را در این ساحل می دیدند در ذهنشان گفته ای سالهای قبل ویلبر رایت را مرور می کردند:
"اگر به دنبال راحتی در زندگی هستید، می توانید در گوشه ای بنشینید و به پرواز پرنده ها نگاه کنیداما اگر می خواهید چیزی یاد بگیرید باید سوار هواپیما شوید و رمز هواپیما را پیدا کنید."
آزمایش دو گلایدر اول در سالهای 1900 و 1901 به برادران رایت نشان داد که تاب دادن بالها و استفاده از بالابرهای مخصوص کنترل و فرود در پرواز موثر است اما هواپیما را آن قدر از زمین بلند نمی کند. آنها برای حل این مشکل 200 نوع بال مختلف را در اندازه های کوچک در یک تونل آزمایش کردند و در مرحله بعد گلایدر بهتری ساختند. اما گلایدر دوم یک مشکل بزرگ داشت؛ این گلایدر ناگهان از مسیر خود منحرف می شد.
برادران رایت یک سکان عمودی به انتهای گلایدر نصب کردند و این مشکل نیز به خوبی حل شد. چون این سکان از سه طرف هواپیما را کنترل می کرد. به این ترتیب گلایدر ساخت سال 1902 نخستین هواپیمای برادران رایت بود که موقع پرواز در کنترل کامل خلبان قرار داشت. ویلبر و ارول با این هواپیما چندین بار پرواز کردند. در نهایت آنها کوشش کردند تا یک موتور محرک برای این هواپیما بسازند. جالب ترین فکری که به ذهن آنها رسید این بودکه بایستی پرواز هواپیما را به شکل یک بال گردان می ساختند. عاقبت در سپتامبر 1903 ویلبر و ارول با هواپیمای جدید خود به "کیتی هاک" برگشتند. در حال که افراد دیگری هم به فکر پرواز بودند و به موفقیتهایی هم رسیده بودند.
مثلا شخصی به نم "ساموئل لنگی" در واشنگتن هواپیمای خود را آماده و پیش از آن که برادران رایت به آن جا بر گردند حسابی آن را آزمایش کرده بود. از طرفی هوای نامساعد برای پرواز و مشکلات فنی پرواز برادران رایت را تا 13 دسامبر به عقب انداخت. جالب این که آن دو یک روز دیگر هم به خاطر پدرشان صبر کردند چون او کشیش بود پرواز را در روز یکشنبه تایید نکرد و عجیب این بود که این دو پرواز، هم لنگلی ناموفق بود و هم هواپیمای برادران رایت سقوط کرد. سه روز بعد با تعمیر هواپیما ارول برادر کوچکتر هواپیما را هدایت کرد و موفق شد 12 ثانیه روی آسمان بماند. برادران رایت در این روز یعنی 17 دسامبر سه بار دیگر پرواز کردند. در آخرین پرواز با هدایت ویلبر هواپیما 59 ثانیه روی هوا بود و مسافت 255 متر را طی کرد.
به این ترتیب عصر پرواز آغاز شد....
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 49صفحه 17