توجه به توحید ناب
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

زمان (شمسی) : 1394

ناشر مجله : مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)، موسسه چاپ و نشر عروج

نویسنده : غفاری، هادی

توجه به توحید ناب

توجه به توحید ناب


‏حجت الاسلام والمسلمین هادی غفاری در مراسم شب شهادت حضرت امام صادق (ع) در دارالزهرای تهران ، ضمن تسلیت ایام سوگواری شهادت ششمین اختر تابناک ولایت به ابعاد شخصیتی امام جعفر صادق(ع) پرداخت و اظهار کرد: شخصیت اخلاقی امام صادق آن قدر لطیف و مهربان بود که حتی یکی از علمای اهل سنت به نام مالک بن انس، نقل می کند: خیلی خدمت امام صادق رسیدم و او را هرگز به شکل غم گرفته و عبوس ندیدم. او مزاح می کرد و خندان بود. همچنین در جایی دیگر می گوید امام جعفر صادق را ندیدم جز در حالتی که یا نماز می خواند و یا روزه بود و یا قرآن می خواند. او هرگز نام رسول خدا را به زبان نمی آورد مگر آنکه وضو داشته باشد.‏

‏وی با بیان فضایل اخلاقی امام جعفر صادق نقل شده از بزرگان اهل سنت افزود: آن حضرت هرگز حرفی نمی زد که حرفی بی فایده و به دردنخور باشد. او یکی از اندیشمندان زاهد بود که از خدا می ترسید.‏

‏حجت الاسلام والمسلمین هادی غفاری با اشاره به نقل قولی از عمر بن مقداد در مورد ششمین امام شیعیان گفت: هر وقت به جعفر بن محمد نگاه می کردم باورم می شد که او از سلاله پیامبران بود. یکی دیگر از بزرگان اهل سنت نقل می کند: هر وقت پیش امام صادق می رفتم با وجود اینکه او می دانست من عثمانی هستم و به مبانی فقهی و تشرع من آگاه بود بلند می شد و زیرانداز خود را به زیر من می انداخت.(المناقب به نقل از الزهره)‏

‏وی با اشاره به شخصیت فقهی امام صادق (ع)  در بین مسلمانان مذاهب مختلف یادآور شد: از حسن بن علی الرشا نقل است در مسجد کوفه 900 نفر از محدثین قال الصادق می گفتند.‏

‏عضو شورای مرکزی نیروهای خط امام در ادامه به پرورش شاگردان متعدد امام جعفرصادق(ع) ‏


اشاره کرد و گفت: برخی تعداد شاگردان حضرت امام صادق را بیش از 4000 نفر عنوان کرده اند. ابوحنیفه در باره امام ششم شیعیان می گوید: امام صادق اعلم امت پیغمبر است. یکی از کارهای بزرگی که ایشان انجام داده اند تربیت شاگردان خالص و پاک بود که از آنان می توان الزراره و مرید بن معاویه را نام برد. نقل است وقتی الزراره از دنیا رفت امام بر بالین او نشسته بود و گفته بود خدا رحمت کند الزراره را که اگر او و همتایان او نبودند همه احادیث پدرم باقر(ع) مضمحل شده بود. آنان احادیث را حفظ کردند. شاگردان امام صادق طوری تربیت شده بودند که در سخت ترین شرایط تقیه آثار امام محمد باقر و امام صادق را نوشته و به نسل های بعد منتقل کردند.‏

‏وی فقه شیعی امام صادق را بر خلاف فقه اهل سنت دقیقاً متصل به احادیث پیامبر و قرآن دانست و افزود: امام صادق  نقل کرده اند: هر چه از ما حدیث شنیدید با قرآن منطبق کنید اگر با قرآن سازگار نبود آن را بر دیوار بکوبید. و اگر حدیثی از ما شنیدید و تایید آن را از سخنی از پیامبر گرفتید یا آن را سازگار بر قرآن یافتید، آنرا قبول کرده و از آن استفاده کنید. فقه امام صادق مبتنی بر قرآن بود‏

‏ حجت الاسلام والمسلمین هادی غفاری تصریح کرد: امام صادق فقه شان را آنچنان غربال کرده بودند که با عقل حرکت کند. ایشان آن قدر بر عقل تأکید می کردند که یکی از شاگردانش بعد از کتاب التوحید بلافاصله کتاب العقل را نوشته است. در حقیقت مذهب ما شیعیان را با سه عنصر عقلیه، عدلیه و امامیه می شناسند. تفکری که مروج اصلی آن امام جعفر صادق بوده است.‏

‏وی با بیان اینکه یکی از مظلومیت های پیامبر اسلام این بود که بد از وفاتشان کتابت حدیث ممنوع شد خاطرنشان کرد: فردی مثل ابوحنیفه روایتی مکتوب ندارد و غالب روایاتی که از پیامبر نقل کرده است مستند مکتوب نیست. ابوحنیفه کتاب روایی ندارد. کتابت روایی در دوره امام صادق باب شد و ترویج یافت. طوری که امام صادق در پاسخ به ابوحنیفه که به ایشان گفته بود مگر مصحفی هستید؟  فرموده بود ما مصحف اجدادمان را داریم از نوح و ابراهیم و عیسی ‏


و موسی همه پیش ماست.‏

‏این سخنران شب شهادت امام جعفر صادق در دارالزهرای تهران در ادامه ضمن اشاره به اهمیت مکتوب کردن احادیث و روایات گفت: امام صادق تاکید می کردند همه چیز را بنویسید و کتاب های نوشته شده را حفظ کنید و به فرزندان خود منتقل کنید و به ارث بگذارید. بنویسید و تکلیف نوشته هایتان را نیز مشخص کنید.‏

‏وی در بخش دیگری از سخنان خود به مساله توحید ناب ارائه شده توسط رییس مذهب جعفری اشاره و تصریح کرد: یکی از کارهای مهم و بزرگ امام صادق توجه به توحید ناب در مقابل دو جریان خرافات و غلو بود. این دو (خرافات و غلو) مبنای استبداد در طول دوران تاریخ بوده است. ساختن حوادث غیر طبیعی و نسبت دادن آن به اشخاص و خطاب قرار دادن آنان به عنوان اعوان و انصار خداوند نتیجه غلو و خرافات بود. اما صادق با کسانی که او را قبول می کردند و از لحاظ علمی مورد تمجید و تعریف بیش از حد قرار می دادند برخورد می کردند.از امام صادق نقل شده است که می فرمایند: از نشست و برخاست با جماعت غلوکننده پرهیز کنید. با آنان هم صحبت و همکاسه نباشید و حتی با آنان دست هم ندهید.‏

‏امام صادق از این جهت حساسیت ویژه ای نسبت به جوانان امتش داشت و می گفت : جوانان خود را توجیه کنید تا از غلوکنندگان و چاپلوسان دوری جویند.‏

‏حجت الاسلام والمسلمین هادی غفاری با انتقاد از برخی نسبت های داده شده به ائمه اطهار توسط برخی مداحان گفت: در نهج البلاغه تاکید شده است که هیچ کسی را با ائمه اطهار مقایسه نکنید و عصمت و طهارت ویژه ائمه را بر کسی دیگر نسبت ندهید. امام صادق هم در جایی خطاب به غلو کنندگان می گوید: بروید توبه کنید. ائمه ما اینچنین در مقابل خرافه و غلو می ایستادند.‏

‏وی  در بخش دیگر سخنان خود پیرامون  شرایط دوران امامت امام صادق تصریح کرد:  فشار سیاسی بر امام و شیعیان در دوره امام صادق و امام کاظم یکی از شدیدترین دوران فشارها بر ائمه اطهار بود. در شهر مدینه جاسوسان زیادی از جانب خلیفه برای امام و همراهان ایشان ‏


‏گمارده بودند تا با شناسایی شاگردان و یاران او زمینه آزار و حتی کشتن شان را فراهم کنند. به همین دلیل است که احدایث مرتبط با تقیه در دوران امام جعفر صادق و امام موسی کاظم، بیشتر است. تقیه برای حفظ ایمان است نه برای حفظ جان مؤمن. همه جا همه چیز را نباید گفت. امام صادق خطاب به یکی از یاران خود فرموده بود: ترک تقیه به معنی ترک صلاه است.‏

‏عضو شورای مرکزی نیروهای خط امام با بیان اینکه در دوره امام جعفر صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) حفقان زیادی وجود داشت افزود: در این دوران کافی بود به کسی اتهام رفض زده شود تا جان اورا بگیرند. رافضی هم از ریشه رفض گرفته شده است.‏

‏وی حوادث مهم دوران امام صادق را قیام زید و  دعوت ابومسلم خراسانی و ابوسلمه عنوان کرد و افزود: البته امام نه با ابومسلم همکاری کرد و نه با ابوسلمه. ابومسلم خطاب به امام نامه ای نوشته و از او دعوت می کند تا بیاید تا در رکاب امام باشد که امام در پاسخ می نویسد تو تابع من نیستی و از یاران من نیستی. زمان همه زمانه یاری ماها نیست. امام در مقابل دعوت منصور دوانیقی هم نوشته بود: ما چیزی نداریم که به خاطر ترس از دست دان آن خدمت شما شرفیاب شویم. شما نیز از آخرت چیزی ندارید که به خاطر بهره گرفتن از آن پیش شما بیاییم.‏

 

‎ ‎