چوپان مهربان
مجید ملامحمدی
گوسفند های گرسنه بَع بَع می کردند . هوا خنک بود . عمار تازه از خواب بیدار شده بود . کوچه های شهر مکّه خلوت بودند . خورشیید خانم کم کم از پشت کوه ها بالا می آمد .
عمار داشت گوسفندانش را به صحرا می برد . او به خودش می گفت : « وای ، امروز دیر کردم . حالا حتماً محمد گوسفندانش را به علفزار برده است ! »
حضرت محمد (ص) دوست صمیمی او بود . آن دو از جوان های خوبِ مکّه بودند . چند بزغاله ی از روی یک جوی کوچک پریدند . امّا یک بزغاله ی قهوه ای نتوانست . عمار او را بغل کرد . صورتش را بوسید و به آن طرف جوی برد . بزغاله کوچولو دُمش را برای تشکر تکان داد .
گوسفندان به صحرا رسیدند . عمار صدای بَع بَع شنید . به اطراف خود نگاه کرد . پشت سرش کوه بلندی قرار داشت . روبه رویش هم یک دشتِ سرسبز و زیبا بود . محمد را در کنار آن کوه دید . گوسفندانش هم در آنجا بودند . عمار فوری گوسفندان خود را به طرف گوسفندان او برد . بعد پیش محمد رفت و گفت : « سلام محمد . ببخشید که دیر کرده ام ! »
محمد عصبانی نشد . بلکه لبخند زد و جواب داد : « سلام عمار ، عیبی ندارد ! »
صورتش مثل همیشه آرام و مهربان بود . عمار تا گوسفندان او را دید تعجب کرد و پرسید : « راستی محمد ، چرا گوسفندانت را توی دشت نبرده ای تا علف بخورند ! »
محمد دوباره لبخند زد و جواب داد : « من به تو قول داده بودم که با هم به دشت برویم . به همین خاطر گوسفندانم را میان علفزار نبردم . صبر کردم تا بیایی و با هم به آنجا برویم . »
صورت عمار از خجالت سرخ شد . از محمد عذرخواهی کرد . بعد هر دو با هم گوسفندانشان را به میان علفزار بردند . صدای بَع بَع گوسفندان همه جا را پر کرد . گنجشک ها هم ، همه با هم جیک جیک کردند .
«دوست » بیست و هشتم ماه صفر ، سالگرد رحلت پیامبر بزرگ اسلام ، حضرت محمد مصطفی (ص) و شهادت حضرت امام حسن (ع) را تسلیت عرض می نماید .
طلوع کامل خورشید ، هر خانواده ی تاجیک تلاش می کند هر چه زودتر وسایل خانه دار را به بیرون آورد . سپس یک پارچه ی قرمز بالای سر در ورودی خانه آویزان می کنند که معنای نیکی و خوشی ایام سال است . در ایام نوروز ، پختن شیرینی و غذا های متنوع جزو رسم و
مجلات دوست کودکانمجله کودک 277صفحه 6