مجله کودک 374 صفحه 8

محمدعلی دهقانی قسمت هفتم سفرنامۀ هند دیدار از بمبئی: دروازه هند از هتل «اَزگوت» تا «دروازة هند»، پای پیاده پنج تا شش دقیقه بیشتر راه نیست. «دروازة هند» بنایی است ساده، امّا زیبا، درست مانند «دروازه قرآنِ شیراز» و «ارگ» سمنان یا قزوین خودمان هم ساده است و هم زیبا. ساده است، چون با یک مشت سنگ و سیمان ساخته شده و تشریفات و زیورهای آنچنانی ندارد. امّا زیبا و باشکوه است، چون یک اثر تاریخی است که صدها سال استوار و محکم و پابرجا مانده و دروازۀ غربی ورود به کشور است. آن هم کشور بزرگی به نام هندوستان. درواقع بیشتر مردم (و یا شاید همة مردمی) که در روزگار گذشته با کشتی وارد سرزمین هندوستان می­شدند، از راه بندر بمبئی وارد می­شدند و از همین دروازه پا به کشور هندوستان می­گذاشتند. روبروی دروازة هند، تا چشم کار می­کند سفرة بی­کران و بی­انتهای آبی رنگی است به نام «اقیانوس هند». پشت سر این بنای تاریخی، یک هُتل خیلی بزرگ و زیبا هست به نام «هُتل تاج محل»، که خودش از بناهای زیبای شهر بمبئی است. در دو طرف دیگرش هم ساحلِ بی­انتهاست. در کنار اقیانوس، صدها لَنجِ کوچک و بزرگ لنگر انداخته­اند، که بیشتر آنها قایق­های ماهیگیری است و بقیّه هم قایق­های مسافرتی و توریستی هستند که جهانگردان را به سوی روی اقیانوس زیبای هند دعوت می­کنند. چند قدم آن طرف­تر از «دروازۀ هند»، پارک کوچکی است ک محلّ نشستن و استراحت توریست­هایی­ست که از گردش و سیاحت اوتو همان روباتی است که شکل فرمان کشتی است.