صحیفه امام ص: 139 بسم اللّه الرحمن الرحیم به عرض عالى مى رساند، ان شاءاللّه وجود مسعود در کمال سلامت و سعادت است. بحمداللّه تعالى در این قضیه مسلمین پیشرفت نموده و براى روحانیت عظمت خاص پیدا شد. گرچه در مدتى که بر ما گذشت بسیار تلخیها دیدیم و رنج فراوان بردیم و حقیقتهاى ناگوارى روشن شد[1] که کاش نمى شد؛ لکن تلخیها را، اعلامِ لغو تصویبنامه، با همه لجاجت و سرسختى دولت و غیره محو کرد و اینجانب در خلال این مدت که به مطالعۀ شخصیات نیز مشغول بودم اعتراف مى کنم که جنابعالى در صف اول واقع بودید؛ «شکّراللّه سعیکم و جزاکم اللّه عن الاسلام خیرالجزاء». به اخلاص شما تبریک عرض مى کنم، لکن از بیدار شدن دشمن باید بیمناک بود[2] و راه تدبیرى اتخاذ کرد که لطمه اى وارد بیاورند و جبران فضاحت خود را بخواهند بکنند؛ محتاج به همفکرى مثل جنابعالى هستیم. امید است ان شاءاللّه در وقت ملاقات مطالب را در میان بگذاریم، بلکه راه صحیحى پیدا کنیم. والسلام علیکم. روح اللّه الموسوى الخمینى از آن جمله: عدم همراهى و سکوت برخى از آقایان در حوزههاى علمیه. صحت پیش بینى و نگرانى امام کمتر از یک ماه بعد، در حملۀ بىرحمانۀ مامورین رژیم شاه به مدرسۀ فیضیه 2 فروردین 1342 و کشتار مردم در جریان قیام 15 خرداد 42 آشکار گردید.