امام سن تکلیف را برای دختر سن نه سالگی می گرفتند و در ماه رمضان می گفتند: اگر کسی می تواند روزه بگیرد، بگیرد، اگر نمی تواند بگیرد و مریض است و احساس خطر می کند، از نظر شرعی نباید بگیرد. تکلیف دختر نه ساله هم عین زن پنجاه ساله می ماند، اگر می تواند، باید روزه بگیرد و اگر نمی تواند که بر او تکلیفی نیست. زمانی که ماه رمضان در فصل تابستان واقع می شد، آقا برای اینکه گرمای قم روی دخترها فشار نیاورد که مریض شوند یا به دلیل کم سنی خلاف شرعی انجام دهند و
مثلاً آبی بخورند، اول تابستان خانواده را به ییلاق می بردند و در آنجا خودشان قصد می کردند و به بچه ها می گفتند که شما مسافر هستید و می توانید روزه نگیرید. ولی زمستان که می شد، یک ماه در خانه، ماه رمضان اعلام می کردند و هر که می خواست روزه می گرفت و به بچه ها هم گفته می شد که چون در ماه رمضان سفر بودید و روزه نگرفتید حالا باید، این سی روز را روزه بگیرید و در واقع در زمستان برای بچه های خودشان ماه رمضان ایجاد می کردند.