احصار
احضار از دیدگاه امام خمینی (س)
در تحریرالوسیله آمده است: «والمحصور: من منعه المرض عن ذلک (العمرة او الحج).»(۱) و «آنچه که مصدود شدن با آن محقق می شود محصور شدن هم با همان تحقق پیدا می کند.»(۲)
حکم افراد ناتوان
امام خمینی (س) درباره حکم افراد ناتوان عقیده دارند «کسی که توانایی ندارد مانند معلول و ضعیف، بعید نیست که در احکام گذشته به مریض ملحق باشد، ولیکن مسأله دارای اشکال است، پس احتیاط واجب|احتیاط (واجب) آن است که بر احرام باقی بماند تا خوب شود، پس اگر حج از او فوت شد عمره مفرده می آورد و مُحل می شود، و با حاصل بودن شرایط بر او واجب است در سال آینده حج به جا آورد.»(۳)
بیماری در عرفات و مشعر
امام خمینی (س) در این باره می فرمایند: «اگر برای حج محرم شود و به واسطه بیماری نتواند به عرفات و مشعر برسد، در صورتی که بخواهد مُحل شود بر او قربانی واجب است و احتیاط (واجب) آن است که قربانی یا قیمت آن را به منا بفرستد و قرار بگذارد که در روز عید در منا ذبح شود و وقتی که ذبح شد از جهت همه چیز غیر از زن ها مُحل می شود.»(۴)
بیرون آمدن از احرام
در این رابطه در تحریرالوسیله آمده است: «اگر بر عهده او حج واجبی باشد و به واسطه بیماری محصور شود از جهت زن ها در حلیّت قرار نمی گیرد، مگر اینکه اعمال حج و طواف نساء را در سال آینده به جا آورد و اگر از به جا آوردن آن ناتوان باشد بعید نیست که نایب گرفتن کفایت کند و بعد از عمل نایب، مُحل می شود. و اگر حجش مستحب باشد بعید نیست که نایب گرفتن برای طواف نساء در مُحل شدن از آن ها کفایت کند و احتیاط مستحب|احتیاط (مستحب) آن است که خودش به جا آورد.»(۵)
وظیفه محصور در صورت برطرف شدن عذر او پس از فرستادن قربانی
امام خمینی (س) در این باره می نویسند: «اگر مریض بعد از فرستادن قربانی یا قیمت آن، خوب شود و بتواند به مکه برسد حج بر او واجب است، پس اگر به احرام تمتع محرم (حج)|محرم باشد و به اعمال برسد که هیچ و اگر وقت برای وقوف عرفات بعد از انجام عمره ضیق باشد حج افراد به جا می آورد و احتیاط آن است که نیّت عدول به حج افراد نماید، سپس بعد از حج، عمره مفرده به جا آورده و از حجة الاسلام کفایت می کند. و اگر در وقتی به مکه برسد که به وقوف اختیاری مشعر نمی رسد، عمره اش به عمره مفرده تبدیل می شود، و احتیاط آن است که قصد عدول (به عمره مفرده) نماید و خود را مُحل کند و در صورتی که شرایط حاصل شود در سال آینده حج واجب را بیاورد. و مصدود در این مطلب مانند محصور است.»(۶)
احکام احصار در عمره
امام خمینی (س) در تحریرالوسیله می نویسند: «کسی که برای عمره محرم شده و به واسطه بیماری نتوانسته به مکه برسد در صورتی که بخواهد مُحل شود باید قربانی کند، و احتیاط (واجب) آن است که به وسیله شخص امینی، قربانی یا قیمت آن را به مکه بفرستد و با او وعده بگذارد که در روز معیّن و در ساعت معیّنی آن را ذبح یا نحر کند و همین که موعد مقرر رسید تقصیر کند و نسبت به همه چیز غیر از زن ها در حلالیت قرار می گیرد و احتیاط آن است که نایب در وقت ذبح، قصد مُحل شدن منوب عنه را بنماید.»(۷) و «احتیاط (واجب) آن است که روزی را که در احرام عمره تمتع (برای ذبح) وعده می گذارد قبل از خروج حجاج برای عرفات باشد و در احرام حج روز عید باشد.»(۸)
تکرار قربانی در صورت عدم ذبح در وقت مقرر
اگر مصدود در عمره، خود را محل نماید و با زن ها نزدیکی نماید، سپس روشن شود که در روز مقرر، ذبح واقع نشده است، نه گناه کرده و نه کفّاره دارد؛ لیکن فرستادن قربانی یا قیمت آن و دو مرتبه وعده گذاشتن، واجب است، و بر او واجب است از زن ها اجتناب کند. و احتیاط لازم آن است که از وقتی که واقع مطلب معلوم شد (که ذبح نکرده) اجتناب کند؛ گرچه احتمال داده شده که از وقتی اجتناب لازم باشد که قربانی یا پول آن را می فرستد.(۹)
(۱) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۶، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱. المحصور
(۲) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۸، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۳.
(۳) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۹، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۵ .
(۴) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۷، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۰.
(۵) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۸، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۱.
(۶) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۸، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۴.
(۷) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۷، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۹.
(۸) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۹، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۶.
(۹) موسوعة الإمام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۴۸۸، کتاب الحج، القول: فی الصد و الحصر، مسألة ۱۲.
.
انتهای پیام /*