سرویس های اطلاع رسانی

معرفی بانوی انقلاب از زبان خود

تسلیم در برابر مشیت الهی

هر دو فرزند عزیزم زود از دنیا رفتند نمیدانم شاید رفتار من سبب شده باشد زیرا من شنیده ام که در روایات هست احترام بیش از حد به فرزندان بخصوص از ناحیه مادر سبب کوتاهی عمر اولاد می شود، بگذریم من چاره ای نداشتم وقتی هر کدام از این دو عزیزم با آن قد و قواره و لباس روحانیت و عمامه مشکی وارد اطاقم می شدند بی اختیار جلوی پای آنها بر می خواستم و ادای احترام می کردم. این صحبتهای خانم، آیت الله هاشمی و بقیه را آنچنان مجذوب و شگفت زده کرده بود که بعد از آن دیگر کسی در برابر خانم از رحلت حاج سید احمد آقا سخن نگفت و مجلس با رفتن آقای هاشمی پایان پذیرفت. من در آن روز و حتی تا به امروز متحیّرم که چگونه خانم این درد جانکاه را از همان لحظات اول پذیرفت. این امکان ندارد مگر در سایه دیانت و تقوای ناب الهی.

مواضع یادگار امام در سالهای اولیه پس از پیروزی انقلاب

همراه با امام در هجرت به پاریس

هجرت سرنوشت ساز امام خمینی از نجف به پاریس،‏‎ ‎‏آغاز فصل فروپاشی ارکان رژیم سلطنتی در ایران و بصدا‏‎ ‎‏آورنده زنگهای شکست آمریکا در حساسترین و امن ترین‏‎ ‎‏پایگاهش بود. در این هجرت و ماجرای شگفت نیز، «احمد»‏‎ ‎‏مشاور و همراه پدر بود. و این نقش تا بدان حد آشکار و مؤثر‏‎ ‎‏ بوده است که حضرت امام خمینی – سلام الله علیه – حتی در‏‎ ‎‏وصیتنامه جاودانۀ خویش نیز از آن یاد کرده و تصریح‏‎ ‎‏می فرماید که تنها مشاورِ آن حرکت تاریخی و تاریخ‏‎ ‎‏ساز، «احمد» بوده است. در اینجا فرازهایی از چگونگی‏‎ ‎‏هجرت امام به پاریس را از زبان همراهِ همیشگیِ امام، نقل‏‎ ‎‏می کنیم که در قسمتی از خاطرات شنیدنی اش از آن هجرت‏‎ ‎‏بزرگ می گوید:‏ ‏‏‏«علت هجرت امام به پاریس، به جریاناتی که چند ماهی‏‎ ‎‏قبل از این تصمیم روی داد، برمی گردد. با اوج گیری مبارزات‏‎ ‎‏مردم ایران، دو دولت ایران و عراق در جلساتی متعدد که در‏‎ ‎‏بغداد تشکیل گردید، به این نتیجه رسیدند که فعالیت امام نه‏‎ ‎‏تنها برای ایران که برای عراق هم خطرناک شده است. توجه‏‎ ‎‏مردم عراق به امام، و شور و احساسات زائرین ایرانی چیزی‏‎ ‎‏نبود که عراق بتواند به آسانی از کنار آن بگذرد. و بدین جهت‏‎ ‎‏برادر عزیزمان آقای دعائی را خواستند تا خیلی روشن نظرات‏‎ ‎‏شورای انقلاب کشور عراق را به عرض امام برساند. آقای‏‎ ‎‏دعائی نظرات عراق را برای حضرت امام بیان داشت که‏‎ ‎‏

آغاز رسالت تاریخی احمد در غیاب پدر

احمد در سحرگاه سیزده آبان 1343 دوباره شاهد‏‎ ‎‏محاصره منزل پدر، از سوی صدها کماندوی اعزامی از مرکز‏‎ ‎‏و دستگیری رهبر قیام، در حال مناجات و نماز شب، بود.‏‎ ‎‏حضرت امام به اهل بیت خویش سفارش می کند که در آن‏‎ ‎‏لحظه مداخله نکنند و در برابر آنچه که مقدر الهی است‏‎ ‎‏شکیبا باشند، روح خدا خمینی کبیر را سراسیمه به تهران برده‏‎ ‎‏و از آنجا یکسره به نخستین تبعیدگاهش ترکیه می برند.‏‎ ‎ ‏رنجهای دوران غربت و تبعید در خاندان خمینی آغاز‏‎ ‎‏می شود. «مصطفی» در غیاب پدر پاسداری از ارزشهای‏‎ ‎‏انقلاب را بر عهده دارد و دیگر اعضای خاندان نیز هر یک‏‎ ‎‏رسالت خویش را در این طریق مقدس به خوبی ایفا می کنند.‏ ‏دیری نمی پاید که فرزند برومند امام، آیت الله حاج آقا‏‎ ‎‏مصطفی نیز دستگیر و پس از چندی نزد پدر به تبعیدگاهِ ترکیه‏‎ ‎‏و سپس عراق روانه می شود. کارگزاران رژیم شاه گمان‏‎ ‎‏می کنند آخرین سنگر را فتح کرده و پروندۀ نهضت را‏‎ ‎‏بسته اند، غافل از آنکه خداوند حکیم و قادر، نگاهبان نهضتی‏‎ ‎‏است که آن عارف الهی بنیان نهاده است، و این خداست که‏‎ ‎‏راه استمرار آن را هموار خواهد کرد.‏ ‏‏این ایام آغاز ارتباط های گسترده احمد با چهره های ‏برجسته روحانیت و عناصر مبارز و قشرهای دیگر جامعه‏‎ ‎‏است. او چندی است که گمشده خویش را با آگاهی و‏‎ ‎‏تجربه شخصی و شناخت عمیق یافته است. نور اندیشه و راه‏‎ ‎‏و رسم خمینی

شیطنت های کودکی حاج احمد آقا از زبان خودش

جایگاه خانواده شهدا از منظر امام خمینی

امام بزرگوار برای خانواده شهدا حرمت و ارزش بسیاری قائل بودند، با ‎‏همه مشکلات جسمانی که داشتند هرگز دستور لغو ملاقات خانواده ‎‏شهدا را با خود صادر نفرمودند. در هفته یک روز ملاقات امام، متعلق به ‎‏این عزیزان بود. بنیاد شهید این ملاقاتی ها را بر مبنای استانی تنظیم ‎‏می کرد و خانواده های چند شهر به صورت یک گروه واحد به ملاقات ‎‏می آمدند. آنها به تهران می آمدند و در هتل کوثر استراحت می کردند و ‎‏صبح روز بعد به زیارت امام می آمدند، روال بر این بود که پس از معرفی ‎‏خانواده ها از طرف رئیس و نماینده امام در بنیاد شهید جناب ‎‏حجت الاسلام والمسلمین کروبی خدمت امام، معظمٌ له به ابراز احساسات ‎‏آنها پاسخ می دادند و چند دقیقه هم در خدمت آنها می نشستند. در پایان ‎‏ملاقات مردم با شعار: «خدایا خدایا تا انقلاب مهدی، خمینی را نگه دار» ‎‏حسینیه را ترک می کردند.

مفهوم شهادت

شهادت از جمله مفاهیم والایی است که ویژۀ قیامها و انقلابهای مکتبی و الهی است.‏‎ ‎‏انقلاب ما نیز از این قاعده مستثنا نبوده، بلکه با بهره گیری از فرهنگ غنی و متعالی‏‎ ‎‏اسلام، شهادت را که می رفت به دست فراموشی سپرده شود، روح و حیاتی تازه بخشید.‏‎ ‎‏نباید از نظر دور داشت که در جامعۀ ما استمرار فرهنگ شهادت، ریشه در سوگواریهای‏‎ ‎‏منبعث از قیام عاشورا داشته و احیای آن به دست مصلحان دین، با غبارروبی از چهرۀ‏‎ ‎‏تابناک قهرمانان صحنۀ کربلا صورت گرفته است. اگر سنت روضه خوانی و مراسم‏‎ ‎‏سوگواری نبود، شاید هرگز خاطره ای از حماسۀ حسینی باقی نمی ماند و لذا هرگز‏‎ ‎‏نمونه ای عینی و مجسم از شهید و شهادت که به مدد آن بتوان پای در میدان جهاد نهاد و‏‎ ‎‏پایمردی و جانفشانی کرد در دست نبود.‏ ‏‏ شهادت در این قاموس فدا کردن جان خویش در راه ارزشهای الهی و دستیابی به‏‎ ‎‏حیاتی ابدی است؛ به همین دلیل اگر کسی فاقد مایه های معنوی باشد، شهادت طلبی او‏‎ ‎‏معنایی نخواهد داشت. این خداباوری و معاداندیشی است که به شهادت معنا می دهد و‏‎ ‎‏از آنجا که در این نوع جهان بینی، شهید به حیاتی بالاتر و لایزال دست می یابد،‏‎ ‎‏جان نثاری اش معقول است؛ وگرنه عاقلانه نیست که کسی برای دستیابی به رفاه و زندگی‏‎ ‎‏دنیایی خود یا دیگران، از جان خویش درگذرد. شهادت و شهادت طلبی، میوۀ شجرۀ‏‎ ‎‏طیبۀ اعتقاد به «احدی الحسنیین» است

اقامتگاه های امام خمینی در مدت 11 ماه حضور در قم

چند روز پس از آنکه برای حضرت امام خانه ای مناسب و خوب تهیه کردیم (همین منزل حاج قاسم دخیلی)، یک روز حاج احمد آقا اطلاع دادند که حضرت امام فرموده اند: «من در خانه خیابان ساحلی نمی مانم؛ چون خیلی اعیانی است و تزئیناتش زیاد است و برای من طلبه مناسب نیست. یا جای دیگری برای من تهیه کنید؛ یا به منزل خودم در یخچال قاضی می روم.» گفتم: «یعنی چه؟ ما این همه برای آماده کردن این خانه تلاش کرده ایم.» من این موضوع را با آقایان اشراقی و منتظری در میان نهادم و مجدداً به یاد کوچه های تنگ یخچال قاضی افتادیم و به حاج احمد آقا هم گفتیم که: «آیا فکر اجتماع مردم را کرده اید و می دانید مردم چقدر به مشکل برخواهند خورد؟» احمد آقا گفت: «می دانید که وقتی امام حرفی را بزنند دیگر بالای حرف ایشان نمی شود حرفی زد. خلاصه ظرف همین دو سه روز باید در این خصوص فکری کرد.» به ناچار موافقت کردم و از احمد آقا خواستم که کسی را با ما همراه کند؛ تا به اتفاق دنبال خانه مناسب تری بگردیم. قرار شد احمد آقا خودش با ما همراه شود. شروع کردیم به دیدن خانه. در مسیر خیابان بهار، منزلی پیدا کردیم که از نظر ما بسیار مناسب بود و صاحبش هم از صمیم قلب ابراز کرد که «منزل من در اختیار شما. تا هر وقت که خواستید، می توانید از اینجا استفاده کنید.» حاج احمد آقا گفت: «اینجا برای امام مناسب نیست. ولی برای مادرم خوب است. اگر آنها از امام جدا