‏‏ ‏‏تکلّف گر نباشد خوش توان زیست‏

‏‏ ‏‏تعلق گر نباشد خوش توان مرد‏‏ ‏

‏‏     سادگی و بی پیرایگی در زندگی، یکی از بهترین دلایل معرفت انسانی‏‎ ‎‏به معنای حیات است. آرایش و پیرایش و تصنع در ارائه شخصیت به‏‎ ‎‏تنهایی می تواند جهل آدمی را به حقیقت حیات و شخصیت و رشد کمال‏‎ ‎‏آن به خوبی اثبات نماید. ما در طول تاریخ، هیچ شخصیت رشد یافته ای‏‎ ‎‏را سراغ نداریم که در صدد برآید به وسیلۀ تصنع در زندگی، تجسمی‏‎ ‎‏صحیح از شخصیت خود را در دلهای مردم نصب نماید. استغنای ذات‏‎ ‎‏آدمی، شخصیت را در مرتبه ای از رشد قرار می دهد که هرگز تن به‏‎ ‎‏آرایش خویشتن با پدیده های چشمگیر برای اهل دنیا نمی دهد. خندۀ‏‎ ‎‏طبیعی، گریۀ طبیعی، نگاه طبیعی، رفتار طبیعی، رویارویی ساده و ناب با‏‎ ‎‏انسانها که بندگان خداوندی هستند، همه و همه کشف از استغنای‏‎ ‎‏شخصیت آدمی می نماید. این حالت روحی در امام (‏‏قدس سره‏‏) مورد اتفاق نظر‏‎ ‎‏همۀ کسانی بود که ایشان را دیده بودند. ‏(صحیفه دل، ج۱، ص۵۱).

او در ۲۵ آبان سال ۱۳۷۷ه.ش. به ملکوت اعلی پیوست.