مجله کودک 310 صفحه 9

ابلیس رفت و دوباره بازگشت، بعد حرف خود را تکرار کرد. آدم گفت: «دست از سرِ ما بردار، تو نفرین شده­ی خداوند هستی، ما حرفت را باور نمی کنیم.» ابلیس خشمگین شد. اما خشم خود را در دلِ خود پنهان کرد. او رفت و بعد از مدتی دوباره بازگشت. بعد با عجز زیاد گفت: «به خدا قسم می خورم، اگر شما از میوه های آن درخت بخورید، برای همیشه در این جا می مانید. به حرف من گوش کنید. من به خدا قسم خوردم. من دروغ نمی گویم !» آدم و حوّا گول حرف ابلیس را خوردند . سخن خدا را از یاد بردند و به سراغ خوردن میوه های آن درخت رفتند خداوند از نافرمانی آن ها خشمگین شد . فوری فرمان داد که از بهشت بیرون بروند. بعد با ناراحتی به آنها گفت: «آیا من شما را از آن درخت منع نکردم و نگفتم که شیطان دشمنِ آشکار شماست؟» شیطان می خندید، اما آدم و حوّا، غمگین و دلخسته بودند. خواهید بود». آدم و حوّا پاسخ دادند: «چشم، اطاعت می کنیم.» روزها آمدند و رفتند. آدم و حوّا از نعمت های بهشتی خوردند، خندیدند، با شوق، همراه هم در میان درخت ها قدم زدند و گُل ها را بوییدند. اما هرگز به آن درخت نزدیک نشدند. ناگهان سر و کله ی ابلیس از دور پیدا شد. درخت ها لرزیدند. چشمه ها از غصه پیچ و تاب خوردند. او وقتی آدم و حوّا را دید، در پشت درخت ها پنهان شد. بعد آرام آرام جلو آمد. خنده ی موذیانه ای کرد و گفت: «چقدر خوشحال هستم، شما در این جا چه زندگی زیبا و آرامی دارید». آدم و حوّا با تعجب نگاهش کردند. او این بار با التماس زیاد از خدا خواسته بود که وارد بهشت شود. آدم و حوّا می خواستند از او دور شوند که گفت: «من آمده ام حرف مهمّی را به شما بگویم !» آن ها گفتند: «بگو!» ابلیس آن درخت را نشان آن ها داد و گفت: «پروردگارتان به شما گفته از میوه­های آن درخت نخورید. زیرا اگر بخورید فرشته خواهید شد و برای همیشه در بهشت خواهید ماند!» آدم و حوّا از حرف های او تعجب زیادی کردند . اما فوری از او دور شدند و رفتند. غارهاست. اما نقاشی به شکل مرتب و به منظور زیبایی محل سکونت انسان به دوره ای بر می گردد که مصریان باستان، با استفاده از نقاشی، دیوارهای معابد خود را تزیین می کردند. سایر اقوام باستان نیز از نقاشی برای چنین کاری استفاده کرده اند.