مجله کودک 310 صفحه 10

امیر محمد لاجورد چهل سال عکاسی از کودکان هفته گذشته قسمت اول دیدار با آقای حسن سمردیار را خواندیم. او عکاسی کودک را زمانی پیشه خود ساخت که در ایران کسی به این کار بطور تخصصی پرداخته بود و در این وادی او اولین است. در طی مدت بیش از چهل سال، حالا او از سومین نسل کودکان عکاسی می کند. از کودکانی عکس می گیرد که زمانی پدربزرگشان را، هنگامی که خودش کودک بوده، برای گرفتن عکس نزد او آورده اند. ادامه دیدار با او را می خوانیم. قسمت دوم از آن دیوارهای کاهگلی که گفتید چیزی نمی بینم؟ وقتی کار عکاسی کودک را شروع کردم و از پذیرش بزرگترها طفره رفتم فضا را هم مناسب خصوصیات بچه ها تغییر دادم. دنیای کودکان با دنیای بزرگسالان فرق می کند و من سعی کردم فضایی متناسب با روحیه آنها ایجاد کنم. با استفاده از رنگهای شاد و استفاده از موزیک و ... یادم می آمد آن موقع دورتادور آتلیه عکاسی را اسباب بازیهای الکتریکی چیده بودم. سیم کشی هایی کرده بودم و کنترل تمامی آنها در دستم بود. در محیط آتلیه، به ناگاه یکی از اسباب بازی ها را روشن می کردم مثلاً در این ظرف، یک خرس شروع به طبل زدن می کرد و یا یکباره آن یکی را روشن می کردم و مثلاً خروسی در آن قوقولی قوقو می کرد. از توجه یکباره کودک به آنها استفاده می کردم و از آنها عکس می گرفتم. البته به مرور خیلی چیزها آموختم و شیوه هایم را برای عکس گرفتن بارها تغییر داده ام. فکر می کنید که با روحیه کودکان آشنایید؟ اینطور فکر می کنم. برای این منظور در ابتدای کار بسیار تنها نشستم و فکر کردم و سعی کردم تا دوران کودکی خود را به خاطر بیاورم که البته نه تماما اما به مقدار زیادی موفق شدم. نمی گویم که دوران کودکی من نمونه ای از دوران کودکی همه بچه هاست اما به هر حل چیزهایی که دریافتم خیلی کمکم کرد تا بتوانم رابطه خوب و راحتی با همه بچه ها ایجاد کنم. من با همه بچه ها دوست هستم و فکر می کنم در قرون میانه (تا قرن 14 میلادی) نقاشان غربی بیشتر به نقاشی کردن موضوع های مربوط به آیین مسیحیت می پرداختند. آنها نقاشی های خود را بدون دادن عمق کافی (پرسپکتیو) و به صورت تخت و یک بعدی اجرا می کردند. این نقاشان، نقاشی های خود را بر وری صفحات بزرگ چوبی یا مستقیما بر وری دیوار کلیساها ترسیم می کردند.