مجله کودک 336 صفحه 18

من و دلم عباس قدیر محسنی من هر روز، همه چیز را توی دلم می نویسم. هم چیزهای بد را، هم چیزهای خوب را. وقتی اتفاقات بد و تلخ را می نویسم، دلم درد می گیرد. خیلی خیلی درد می گیرد. وقتی اتفاقات خوب را می نویسم، دلم خنک می شود، یخ می کند و قلقلکش می آید. من پاک کن ندارم. چیزی را نمی توانم از توی دلم پاک کنم. چیزی را خط نمی زنم. همه چیز توی دلم تا آخر می ماند. من بد خط هستم. آنقدر توی دلم کج و کوله می نویسم که فقط خودم می توانم بخوانم. دفتر دل من هیچوقت بسته و تمام نمی شود. همیشه جا دارد. دلم خندیدن و گریه کردن را بلد نیست. اما کوچک و بزرگ می شود. بعضی وقت ها بزرگ بـزرگ می شـود و همه جایم را می گیرد. بعضی وقت ها هم کوچک کوچک می شود و آنرا نمی توانم ببینم. اولین باری که چیزی روی دلم نوشتم وقتی بود که دنیا آمدم. روی دلم نوشتم «من آمدم.» و آخرین چیزی که نوشتم روزی بود که همۀ چیزهایی که روی دلم نوشته بودم پاک شد. همه از بین رفت. انگار از اول چیزی روی آن ننوشته بودم. دلم خالی، خالی شد و پاک پاک. بعد آرام آرام تپید و کم کم تندتر و تندتر و تندتر شد. آنقدر تند تپید که نام جنگنده: مسر اشمیت A 262 ـ Me کشور سازنده: آلمان تیپ: جنگنده ـ بمب افکن یک نفره موتور: جانکرز جامو حداکثر سرعت: 869 کیلومتر بر ساعت تجهیزات: ـ دو مسلسل «رین متال» ـ حمل 500 کیلوگرم بمب