مجله نوجوان 90 صفحه 3

سر مقاله شب قدردان حضرت حق است ساعت به لحظه ی نزول ملائک نزدیک می شود . فرشتگان بالهایشان را بر خاک انداخته اند تا غبار از قدوم مؤمنین برگیرند و به عرش سوغات ببرند . «تنزل الملائکه و الروح» به «نفخت فیه من روحی» می آمیزد و «سلام» تا سپیده رادر بر می گیرد . قرآن به یکباره به زمین می آید تا بهار خویش را در مبارک ترین ماه خداوند جشن بگیرد . باران دستان زمین را به آسمان می سپارد و ابر رحمت پروردگار را چونان نقل بر سر میهمانان ضیافت الهی می پاشد خلایق لب از طعام دنیا بسته اند تا چشم بر آسمان بگشایند . در آسمان و زمین ولوله ای برپاست . زمین به عرش رفته و یا عرش به زمین افتاده است . چه فرقی می کند ؟ تنها خداوند است که بندگانش را دوست می دارد و آنان را در لحظه ای و به بهانه ای به عشق خویش شعله ور می کند . در چنین شور و حالی عظیم ترین و عجب ترین روح عالم چگونه از موطن اصلی خویش چشم بپوشد و دور از عرش ، در فرش بماند ؟ امیرالمؤمنین علی علیه السلام است که قدر این لحظه های پر قدر را می شناسد و بی تاب پاکشیدن از دار دنیاست . دنیایی که هیچ گاه نتوانست دل علی را به زیور خود مشغول کند و خود را در چشم مولا نگاه دارد حب دنیا از لحظه ی خلقتش از چشم مولا افتاده بود . می بایست بیش از پیش بر قدر این لحظه های پر قدر افزوده می شد لیله القدر ، تنها علی را کم داشت و الا ضربه شمشیر بهانه ای بیش نبود . خورشید را کجا بال خفاش سیاه می کند ؟ کجا خورشید به مشتی آب که بر هوا بپاشی خاموش می شود ؟ خورشید را کدام ضربه ی شمشیر است که بشکافد ؟ ضربه ی شمشیر بهانه ای بیش نبود . شب قدر علی را کم داشت بدون نام علی چگونه می خواست تا طلوع فگجر سلام باشد و این همه رحمت بر خلایق بیاورد ؟ علی شیر خدا بود و کشته ی محراب ـ مولود کعبه بود و قرآن ناطق . علی قدر لیله القدر و صاحب دقیقه ها ساعتهاست و علی اراده ی خداست . خدایی که تبارک الله گفت : چون علی را آفرید و لولاک را برای او و اهل خانه اش هدیه فرستاد و از سلاله ی اوست که تقدیر آدمیان را رقم می زند که تقدیر در اراده ی علی سرگردان است و روزگار جز رسیدن به علی راهی دگر نمی شناسد . شب ، قدردان حضرت حق است . شب ، قدردان حضرت مولاست . و علی است که قرآن ناطق است و رمضان است که بهار قرآن است . خداوندا به آیاتت قسم از هرچه غیر از نام تو سیرم خدایا عطر قرآن را مگیر از من که می میرم