محمد کاظم علی پور
دستی که نان را به تساوی می بخشید
با همان شال همیشگی و ابر مردی نانش را تقسیم می کرد
دستی که نان را به تساوی می بخشید که برادر تنهایی اش را نه
از راه می رسید تاب عدالتش را نیاورد همدم ماه بود و
نقاب داری کوشکها اندوهایش را
که ترازو به شیهه ی ذوالفقارش با چاه در میان می نهاد
در دستش بود فرو ریخت فرصتی بود
و مهربانی و نابغه های گوژپشت تا از کشکول درویشان
در نگاهش ملخ خوار پرنده ها
قدم که بر زمین می گذاشت میزان را بر نیزه می کردند دانه بچینند
شقیقه ی علف و پرنیان دلش را بیدار هزار لحظه ی عاشق بود
رگ می کرد حماقت نزدیکان تا با زبان قرن های نیامده
انار چهره ای که تکه تکه نسل به نسل
عقیق از چشمهایش به باد دادند سخن بگوید
فواره می زد ناموس ستاره بود و درخت ***
و کفشهاش و پروانه ها از راه می رسید
بوی کوچه های خسته می داد در قوس و قزحی نجیب با همان عطوفت بی پایان
مولای من گرداگرد سرش می رقصیدند در چهار فصل کودکانی
پایان تمام فاصله ها بود منظومه که اشک از گونه هایش می سترد
فرشته ای از جنس همین حوالی به هیأت کهکشانی بلند ابرمردی که
که ماه رد گامهاش را رو به روی تمام کاخها
در زلال نگاهش پی می کشید با زبان تیغ سخن می گفت
گم می شد و آسمان مردی
ستونی که بی پناهان منشور آزادی را که خونش
بر او تکیه می زدند در بلاغت کلامش حضور آتشفشانی بود
و بره ها در سایه ی او ایمن شدند قافیه می بست تا فرجام جهانی را
به آشوب بکشد
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 90صفحه 24