مجله نوجوان 153 صفحه 31

ماستی که ترش است اگر تمام اتفاقات بالا را بر عکس ببینیم، می­توانیم کار خودشان را بکنند. وضعیت فوتبال کشورمان را تصور کنیم و بفهمیم آنها هنوز رئیس فدراسیون فوتبال را به طور در این ورزش چه می­گذرد. مشخص، تعیین نکرده­اند و هنوز که هنوز است در حالی که همۀ تیمها در حال تمرین و پیشرفت این در و آن در می­زنند تا برای تیم ملی یک هستند. تیم فوتبال کشور ما هنوز مربّی ندارد و حتی سرمربی مناسب پیدا کنند. این در حالی است که فدراسیون فوتبال که مرجع اصلی و متصدّی واقعی آنها اگر تنها لحظه­ای به فوتبال ایران فکر می­کردند فوتبال در کشور است، بلاتکلیف است. فیفا نیز به نمی­گذاشتند چرخ فوتبال ملّی ما از حرکت باز عنوان ناظر جهانی ورزش فوتبال، به شرایط فوتبال ایستد. ما در داخل کشور، مربیان و فوتبالیستهایی ایران معترض است ولی عزیزانی که در ایران قرار داریم که در سطح جهانی مطرح هستند و در است به این مسائل رسیدگی کنند ترجیح می­دهند تیمهای خودشان در حال کسب موفقیت هستند از تقارش پیداست ؟ باید قبول کنیم که وضعیت موجود فوتبال در کشور وقتی هم که خدای ناکرده تیم دچار شکست و حذف نشان دهندۀ میزان علاقۀ مردم به این ورزش نیست. و تباهی شد همگی مسئولین در برنامه­های زندۀ ورزشی دل تک تک مردم ایران برای این ورزش و نتایجی که از می­نشینند و تقصیر را بر گردن یکدیگر می­اندازند و طریق آن کسب می­شود می­تپد و همگی پیگیر وضعیت وعده می­دهند که قرار است در دورۀ بعدی «چنین و آن هستند. مردم ایران همیشه مجبورند در هنگام چنان» شود ولی همیشه همین اتفاقات پشت سر هم برگزاری مسابقات دست به دعا بردارند تا رقبای تیم تکرار می­شود. ایران به طریقه­های ماورایی شکست بخورند و حذف قلب مردم ایران برای تیم فوتبال این کشور می­تپد و شوند و از صحنۀ روزگار محو شوند تا تیم ایران بالا این مسأله برای همۀ مردم از پیرمرد و پیرزن گرفته برود و پیروز شود. تا کودکان نوپا و نو زبان، مهم است. ای کاش مسئولین هم اینگونه بودند!