مجله نوجوان 194 صفحه 22

سینما یک اتفاق خوب ابراهیم حاتمی­کیا در حال حاضر از ارکان سینمای ایران است. او در طول سالهای گذشته ثابت کرده است که یکی از فیلمسازان حرفه‏ای سینماست. حاتمی کیا بر تکنیک فیلمسازی تسلط دارد و دغدغه‏های یک فیلمساز متعهد سبب می‏شود که همۀ آثارش در خور توجّه باشد. حاتمی­کیا پیش از این سه دورۀ فیلمسازی داشت ولی پس از ساختن سریال «حلقۀ سبز» رسماً وارد دورۀ جدیدی از فیلمسازی شد. دوره‏ای که به زعم بعضیها فیلمهای غیر جنگی و شهری حاتمی­کیاست. پیش از این نیز حاتمی­کیا در دوره‏ای از فیلمسازی خود دوران فیلمهای شهری داشت ولی در آن دوران، جنگ و مضامین جنگی را در بافتهای شهری جا داده بود و نگاه پس از جنگ به جنگ را نشان می‏داد. فیلمهای موفقی همچون از کرخه تا راین، آژانس شیشه‏ای و ارتفاع پست. آخرین فیلم این دوران فیلمسازی حاتمی­کیا یعنی «به نام پدر» فیلمی بود که از تخصص و تخیّل حاتمی-کیا، عقب‏تر بود و شاید جایگاهش را در میان فیلمهای حاتمی­کیا بتوان پیش از آژانس شیشه‏ای در نظر گرفت. البته فیلم آژانس شیشه‏ای و از کرخه تا راین هم در میان کلیۀ آثار حاتمی کیا و هم در سینمای ایران در جایگاهی متفاوت قرار دارند. با اینکه خیلیها او را فیلمساز جنگی می‏دانند ولی او در همان عرصه، گونه‏های مختلفی را تجربه کرده است. او مستند داستانی را در «خاک سبز» تجربه کرد. ژانر ماورایی را در «برج مینا» آزمایش کرد و حتی نوعی از فیلمهای متعلق به آینده را نیز در «روبان قرمز» به نمایش در آورد. در بحث تکنیک فیلمسازی و استفاده از ابزار آلات مدرن نیز حاتمی­کیا جزو پیشگامان بود. او در فیلم «موج مرده» برای اولین بار از تکنیک تصویربرداری دیجیتال در سینما استفاده کرد و پس از تدوین دیجیتال فیلمش، آن را به روی فیلم 135 میلی­متری منتقل کرد. یکی از مسائلی که به فیلم «به نام پدر» او صدمه زد، اسپانسر فیلم و تبلیغات میانی آن بود که به وضوح، خود را به فیلم تحمیل کرده بود. با این حال، کادربندیها و تصاویر بسیار زیبایی که در فیلم بود، جذّابیت زیادی داشت. حاتمی­کیا در دو سریال «خاک سرخ» و «حلقۀ سبز» نشان داد که در تلویزیون نیز می‏تواند زیبا عمل کند و کارهایی بسازد که بیننده را به دنبال خود بکشد. او عامل «تعلیق» را در سریالش پخش کرد و همین مسئله باعث می‏شد