هشدار
حجت الاسلام و المسلمین محمد تقی فاضل میبدی در شرق نوشت:
واقعه اسفناک اسیدپاشی به سروصورت دختران و زنان در اصفهان، زندگی را برای هر انسان دردمندی تلخ می کند. این هشدار را باید مسوولان محترم جمهوری اسلامی، به ویژه برادران نیروی انتظامی و نیروهای امنیتی جدی بگیرند و به راحتی از کنار این وقایع نگذرند. به عنوان تذکر و خیرخواهی به کسانی که داعیه و دغدغه فریضه امربه معروف و نهی ازمنکر را دارند،
روایتی از امام باقر(ع) در اینجا می آورم تا روشن شود که فلسفه این فریضه چیست و عرصه آن کجاست؟ امام(ع) می فرمایند امربه معروف و نهی ازمنکر برای این است که: 1-تقام الفرایض؛ فرایض خداوند در جامعه محقق شود. فرازهای بعدی روایت، این فرایض را روشن می کند. 2- وتامن المذاهب؛ راه ها امنیت پیدا می کند؛ یعنی این فریضه برای این است که خوف و ترس از جامعه برگرفته شود و مردم با آرامش در جاده ها رفت وآمد داشته باشند و دختران و زنان بدون ترس و خوف در هرساعتی از شبانه روز رفت وآمد نمایند. 3- وتحل المکاسب؛ راه برای درآمدهای حلال هموار شود. کم فروشی، گرانفروشی، تورم و تقلب در جامعه نباشد. 4- و ترد المظالم؛ از ظلم و ستم در جامعه جلو گیری شود. انسانی بی گناه گرفتار نباشد و حقی از کسی ضایع نشود. 5- وتعمر الارض؛ امربه معروف و نهی ازمنکر برای این است که زمین ها آباد گردد (رودها نخشکد، زمین های کشاورزی به مزارع آباد بدل نگردد، آب های کشور درست مدیریت شود. جنگل ها مخروب نگردد. باغ های هر شهری که تنفس گاه مردم است به دست سودجویان، به آهک، آهن و سیمان و برج وبارو بدل نشود. آیا در این جاها امربه معروف و نهی ازمنکر صورت می گیرد؟ آیا این منکرات رو به کاهش است یا افزایش. 6- وینتصف الاعداء؛ از دشمنان مردم منصفانه انتقام گرفته شود (بلندای نگاه امام را به این فریضه مهم بنگریم) 7- ویستقیم الامر؛ و امور جامعه اصلاح گردد. یعنی کارها در مسیر راست و درست قرار گیرد. اقتصاد و فرهنگ و سیاست و تربیت در مسیر تقویت منافع ملی و بهبود معیشت شهروندان باشد. مرحوم شهید مطهری در ذیل این حدیث می گوید: اگر در منطق اسلام امربه معروف و نهی ازمنکر آن اندازه توسعه نمی داشت به ما این حدیث را نمی گفتند... زیرا این فکر کوچک و محدود که فعلا در مغزها به نام امربه معروف و نهی ازمنکر وجود دارد، هر اندازه هم که لباس عمل بپوشد، ممکن نیست این همه آثار نیک به بار آورد؛ چون فکر امربه معروف و نهی ازمنکر در نظر مردم محدود شده و مردم از جنبه امربه معروف و نهی ازمنکر توجهی به اصلاحات امور زندگی خود ندارند. (مطهری مجموعه آثار، ج20ص198).
بنگرید که دایره این فریضه مهم تا کجاست و عرصه آن کدامست؟ حال آنکه امروز برخی داعیان این فریضه، آن را محدود در مساله حجاب کرده اند. اگر در جامعه ای نماز اقامه شود و
زن ها حجاب را رعایت نمایند و سایر فرایض عبادی دیگر تحقق پذیرد، اما راه ها امن نباشد، آبادانی زمین صورت نگیرد، اصلاح امور اجتماعی انجام نشود، داد مظلومان ستانده نشود و اقتصاد مردم مختل باشد و کسب حلال صورت نگیرد، پرواضح است که امربه معروف و نهی ازمنکر به معنای واقعی صورت نگرفته است.
از روایت فوق می فهمیم که انجام این فریضه به عهده کارشناسان است و هر انسان ناآگاهی که مصادیق منکر و معروف را درست نمی شناسد، نمی تواند وارد این عرصه شود. می توان در این روزگار بخشی از آن را به عهده احزاب یا مطبوعات گذاشت. هیچ گاه این امر مهم با گشت خیابانی و موتورسواری و مانور، آن هم، به دست عده ای غیرکارشناس قابل انجام نیست؛ اگر به دست عده ای کارشناس هم بخواهد صورت پذیرد، باید در حد تعلیم و تذکر باشد. برخوردهای فیزیکی در انجام این امر مهم، ابدا، شرعی و قانونی نیست، جز اینکه با بزهکاری به عنوان متهم و با داشتن شاکی و به حکم قانون صورت گیرد؛ که البته عرف امروز هیچ نوع برخورد فیزیکی را بر نمی تابد و حتی بزهکاران را نمی توان مورد ضرب وشتم قرار داد. اسلام نیز هر نوع برخوردی را با اندک شبهه ای مردود می داند زیرا جان و ناموس آدمی به قدری مهم است که نمی توان وارد این حریم شد. در اوایل انقلاب که پاره ای از این خودسری ها انجام شد، امام خمینی(س) در بر خورد با کسانی که منکری انجام می دهند، می گوید: «اگر یک نفر کار خلاف بکند، آن یک نفر را مردم مامورند نهی اش کنند، اگر منتهی نشد، به کمیته به کلانتری به جا های دیگر اطلاع دهند که این یک همچه کاری کرده، آنها هم باید بگیرند و تحویل دادگاه بدهند. نباید ما تعدی بکنیم و ظلم بکنیم و تفتیش از داخل خانه های مردم بکنیم.» (صحیفه امام، ج17، ص161). درخواست نگارنده از عالمان دین و مراجع تقلید این است که هر چه سریع تر جلوی این بدعت های خطرناک را بگیرند و نگذارند جان و ناموس مردم به دست عده ای، چنین در خطر بیفتد. پیامبر خدا فرمود: دینداران جاهل کمر مرا می شکنند.